Hebben jullie dat ook? Je zegt iets en opeens hoor je je moeder terug in de woorden die je zelf zegt. Woorden waarvan je toen je jong en fruitig was had gezworen zelf nooit te zeggen. En dan op een dag is het zover. Het kwam onaangekondigd dus ik kon mezelf ook niet waarschuwen. Ik hoor mezelf ‘memmeltut’ zeggen. Ik ben niet veranderd in mijn moeder, ik ben veranderd in mijn Oma. In Oma Boskoop om precies te zijn. Oma Boskoop was de moeder van mijn moeder. Een klein parmantig dametje met perfect gekapte haartjes en rode nagellak op haar nagels. Als kind vond ik altijd dat ze dingen grappig zei en stond er niet bij stil dat het toch wel wat aparte woordjes waren. Ze zei die woorden vrij vaak dus erg vreemd vond ik ze niet. Wanneer iemand zei waar het op stond was de dame in kwestie een echte ‘kaat mossel’ een ‘haaibaai‘ of een ‘hittepetit‘. Mijn vader vond ze al vrij snel niet lief meer want hij was een ‘vlerk‘ of een ‘ploert‘. kan ook ‘plurk‘ zijn hoor want echt exact weet ik het niet meer, dat zou ik aan mijn pa moeten vragen. Wanneer er thee geschonken werd vroeg ze “willen jullie een kaakje om te dopen?”  en kreeg je mariabiscuitjes uit een kitscherig trommeltje. Wat ik me kan herinneren was dat Oma altijd erg lekker rook. Ze besprenkelde zich rijkelijk met een ‘lekker stinkie‘. Hoe ze daar nou weer op kwam…geen idee! Wanneer je als kleine meid zelfstandig naar toilet kon stond Oma bij de deur aanwijzingen te geven. Eén van die aanwijzingen was “veeg je wel even je  ‘snierkje‘  af”.  Ik wist niet beter dan dat het je ‘daaroooo’ was en haalde braaf een wc papiertje erlangs. Wij hebben ‘m er bij ons thuis erin gehouden…je daarooo is dus ‘snierk‘ .  Sommige gewoontes heb ik afgezworen, die geven we liever niet door in de familie. Zo ging je vla gewoon op het bord waar net de warme prak op had gelegen en vond je allemaal kleine aardappelprutjes door je vla. Ik krijg er nu nog de griebels van. Het plastic bekertje waar de vla in het gezeten werd door Oma met haar wijsvinger uitgelikt want er zat altijd nog een ‘frutje‘ in.  Ik moet er nu zachtjes om lachen want Oma is nog steeds in ons huishouden aanwezig. Oma is op de fruitschaal waar de mandarijntjes zonder alu-folie liggen. Ze had de gewoonte om zakjes voor de kinderen te maken met daarin oude chips die was overgebleven na een verjaardag met een spekkie erbij en een mandarijntje verpakt in alu-folie. Ze komt even om de hoek kijken wanneer ik de spiritusfles open want daar deed ze de ramen mee. Er is een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat rode bietjes toch echt ‘krootjes‘ heten wanneer ik zeg dat we rode biet eten vanavond.  Mijn Oma, ze is er al een jaar of wat niet meer maar ze wordt absoluut niet vergeten. Vooral nu we richting kerst gaan en we ook dit jaar geen kaartje krijgen volgeplakt met uitgeknipte plaatjes en een heleboel bibberige XXXX. Ik ben niet gek op de Hollandse pot en ben echt geen fan van koolraap. Maar uit naam van Oma Boskoop staat er deze week op het menu: papperige piepers, ‘knolletjes’ en een ‘vleesie‘ met als toetje een’ frutje‘ smerige Domo vla 😉

*Ter herinnering aan Oma en Opa (die ze ‘Paps’ noemde)*

Hoi ik kreeg een mailtje van de redacteur van Gezond Nu en zij wil je interviewen. Dit bericht stuurde Hermina de Vries van wondervol mij een maand of 2 geleden. Ik vroeg me af wat ze van me verwachtten en waarom mij. Nou zei Hermina het is naar aanleiding van het gastblog dat je op http://wondervol.nl/ hebt geschreven. Nu wist ik niet meer exact wat ik had geschreven dus even snel maar weer opgezocht op internet en het ging om dit blog: http://wondervol.nl/sandra-ik-omarm-mijn-rondingen-gastblog/  Na het opfrissen van mijn geheugen was ik een beetje in de war. Gezond Nu is toch een blad wat bol staat van gezondheid? Ik sta wel bol maar maar niet van gezondheid. Meer het bol van Hollandse Welvaren zeg maar. En zoals ik al eens schreef, ik zit er niet meer mee. Hoe bevrijdend is dat 😉 Gewoon tevreden zijn met wie en hoe je bent heeft mij ademruimte gegeven. En in plaats van het weg rommelen van mijn omvang benadruk ik de dingen die ik wel mooi vind aan mezelf. Zoals mijn bovenlip (roetsjjj weg blonde snor, hallo lipglosje) en draag ik graag schoenen met een bandje om het enige wat slank aan mij is. Mijn enkels! 🙂 Oke dat interview kwam. Het gebeurde in de camper in Luxemburg op de dag dat dochterlief2 haar 22e verjaardag vierde. ’s Morgens om 9 uur werden een tal van vragen op me afgevuurd. Gelukkig zat de 1e kop koffie er al in en klonk ik aardig wakker. Na een week of wat kwam per mail het interview maar nu in een artikel geknutseld. En het is echt heel gek om iemand anders jouw woorden te zien gebruiken. Je weet dat het jouw woorden zijn maar om het zo te lezen is vaag hoor. Bij een artikel hoort een foto vertelde de redacteur. De fotograaf zal nog contact met je opnemen om een datum en een lokatie te prikken. De datum werd geprikt, de lokatie bekend gemaakt. Vorige week vrijdag was het zo ver. Koffers vol met kleding mee en opgestaan zonder gekke pukkels. Dacht ik! Ik vond de rit richting Amsterdam al een hele tour want ik ben niet goed met afslagen nemen en drukke steden rijden. Ik kan ondanks de navigatie zomaar totaal ergens anders belanden. De visagiste Cindy was een leuke hippe dame met een vriendelijke stem en koffers vol met smeerseltjes en kleurtjes. De fotograaf bleek een knapperd. Hij leek zelfs een beetje op manlief. Grappig! Cindy, de dame met de kwastjes en kleurtjes, smeerde de rimpels weg en tekende mijn blonde wenkbrauwen tot 2 mooie aanwezige streepjes. Tijdens het smeren voelde ik al dat er een pukkeltje in aantocht was. Gelukkig zou die de shoot niet halen. Morgen was ‘ie te laat. Qua schoonheid zat het die dag niet echt mee. Mijn haar stortte in ( de fotograaf riep zo nu en dan dat er een gat in mijn haar zat) en mijn normaliter bijna niet aanwezige fronsrimpel wilde juist die dag ook in de spotlight staan. Ik hoop dat ze er bij Gezond Nu nog iets mee kunnen. Ze hebben 2 maanden de tijd om er iets van te maken voordat het magazine in de winkels ligt. Toch ben ik stiekem een beetje nerveus hoe het eruit ziet straks want ik wil natuurlijk niet voor gek staan. Ook al omarm ik mijn rondingen…nog steeds 😉

Hoi Poes roep ik wanneer ik thuis kom. Ik doe de booglamp aan en zie dat de lamp knippert. Huh! dat is raar, dat deed hij vanmorgen bij het opstaan nog niet. Er gebeuren rare dingen de laatste dagen, de wasmachine stroomt over en ik heb afgelopen zondag bijna de hele dag geen water kunnen gebruiken door een leidingbreuk verderop in de straat. Ik beweeg het schuifje waarmee de lamp aan en uit gaat heen en weer en de booglamp kreunt en knettert om het vervolgens te begeven. Daar sta ik dan, nachtblind tot en met dus alles moet op de tast. Ik voel mezelf richting keukenlamp die ik aanknip en de keuken verlicht. De booglamp in de woonkamer laat ik maar voor wat het is en geef Poes een aaitje en vul haar bakje met kattenvlees. Voor mezelf pak ik een plastic bak uit de koelkast waar een maaltijdsalade in zit waar ik al 2 dagen uit gegeten heb. Wanneer de kat van huis…Hubbie is al een paar dagen van huis en dat laat z’n sporen na in ons huishouden. Wanneer Hubbie vertrekt ruim ik als eerst zijn losliggende rommeltjes op. Vervolgens pluk ik zijn onhandiglopende (sorry lieffie dat ik die vreselijke pantoffels voor je heb gekocht enkele maanden geleden) pantoffels onder de salontafel uit. Wanneer manlief thuis is heeft hij er een handje van ze net voor de bank uit te schoppen en ik krijg het bijna elke avond voor elkaar minstens 1x bijna op mijn snufferd te duikelen door over zijn onhandiglopende pantoffels te struikelen. Ik zie ze liggen, probeer ze te ontwijken door erover heen te stappen en toch struikel ik bijna. Zo stom! Die pantoffels mik ik in de meterkast bovenop mijn tientallen schoenen die ik echt eens moet uitzoeken. Uitzoeken welke weg kunnen en plaats moeten maken voor een paar met rode zolen 😛 Ooit zal ik ze bezitten. Ook al zitten ze f*ck ik moet en zal er ooit eens mee op een stoel zitten. Het zijn zitschoenen, geen loopschoenen 😉 De vaatwasser laat onder het opruimen van losliggende-hubbie-rommeltjes een rood lampje zien alsof het  tegen mij zegt  ‘ik ben klaar leeg mij’. Aangezien mijn vaatwaskabouter cq wasvouwkabouter van huis is moet ik de vaatwasser leeghalen. Tijdens de skiles van vanavond zag ik bij het aantrekken van die vervelende skischoenen dat ik een beetje nalatig ben geweest de afgelopen dagen. Tijdens het douchen vond ik het niet nodig mijn benen te scheren waardoor er nu kleine blonde haartjes door mijn sportbroek heen prikken. Ik ben nu een soort van blond cactusje maar dan vanaf de knietjes naar benee. Of eigenlijk jok ik, de afgelopen paar dagen ben ik ook niet dààr geweest met het scheermesje. Wanneer de kat van huis is ben ik ook niet zo druk met het dichthouden van mijn badjas. Ik hang onderuit op de bank en maak me niet druk als er iets van mijn ladyparts quasi onverschillig buiten mijn badjas piept. Er is niemand thuis dus het maakt niet uit. Het maakt ook niet uit wanneer ik uit mijn billen babbel het toch niet zo geluidloos is als dat ik had gehoopt. De kat is tenslotte van huis. Ik neem het hele bed in beslag door plat op mijn buik alle kussens om me heen te verzamelen. Ook al eet ik al bijna een week sla met gerookte kip, sla met gekruide kip, sla zonder kip (want de kip bleek stiekem feta en dat smaakte naar vuile sokken dus die heb ik eruit geplukt) ik val geen ons af. Het is net alsof mijn lijf zegt ‘weinig eten is prima maar nu hou ik àlles nog beter vast, ik verteer niks!’ In de douche kan ik nu zingen totdat de tegels van de wand kukelen. Normaliter hou ik me aardig in omdat ik na de badkamer-aria’s een zuurkijkende man op de bank aantref die hardop denkt ‘je was lekker aan het zingen hè‘. Hij kijkt alsof ik een zilverpapiertje tegen 1 van z’n vullingen heb gehouden, tenenkrommend. De komende paar dagen blèhr ik lekker nog wat foute nummertjes tijdens het douchen, ik eet nog een dag of wat uit een plastic bak maaltijdsalades die ik gewoonlijk zo lekker vind maar nu echt mijn neus uit beginnen te komen en kijk jankend naar wat vrouwenfilms. Vrijdagavond had ik een skiles en zat voor die tijd lekker Ghost te kijken. De tranen liepen over mijn wangen want hij is zielig maar zó romantisch. Met een snotneus en rode oogjes kwam ik op de indoorskibaan en riep hier en daar snotterend: Ja verkouden, zo irritant! Ik denk dat ik zijn pantoffels maar weer uit de kast pak want ik begin dat gestruikel over die krengen stiekem te missen. Ik mis de donkere pluisjes van zijn sokken op de badkamervloer. Ik doe er 4 dagen over voordat de vaatwasser vol is nu het niet gevuld is met plastic curverbakjes waar hij zijn lunch in mee neemt. Het is stil in huis zonder technodreun, die sla kan me inmiddels gestolen worden en mijn Clash of Clans dorp moet nog steeds hoognodig verbouwd worden. Het wordt dus tijd dat de kat weer naar huis komt 🙂

Een oproep op Facebook doet vaak wonderen. Ik vroeg wie hier wil vertellen over stoppen met diëten en ik krijg deze geweldige gastblog opgestuurd van de wondervolle Sandra Budding!

“Ik ben jaren geleden gestopt met diëten, omdat het teveel mijn leven ging beheersen. Ik ben 160 lang heb maat 46. Geen idee wat ik weeg, al jaren niet meer, ik sta nooit op de weegschaal, omdat ik geen zin heb om mijn humeur te laten verpesten door wat de weegschaal aangeeft”, liet Sandra mij weten. Sandra is zelf ook een blogger en dat merk je aan haar prettige schrijfstijl! Lees het verhaal van Sandra!

Sandra: Ik omarm mijn rondingen (gastblog)

Mijn hart gaat steeds een beetje sneller kloppen wanneer ik er aan denk. Zelfs nu mijn 1e keer al is geweest schakelt mijn hartslag een versnelling hoger. Mijn buik begint te kriebelen alsof ik een zwerm vlindertjes met mijn mond heb opgevangen, door heb geslikt en zich een weg naar beneden fladderden om in mijn buik onrustig te gaan kietelen. Mijn handpalmen worden iets vochtig, beetje klam..iedereen kent het wel wanneer je aan je 1e keer terug denkt. Maar goed dat ik de deo rijkelijk heb gebruikt vanmorgen want een klein sprietsje deo had verloren van de opwinding die nu weer in mij naar boven komt. *zucht* Ja spannend is en blijft het wel 😉 Hoi zeg ik tegen hém de jonge God die mijn toch al van nervositeit knikkende knieën wiebelig maakt. Hij knipoogt met een zwoele blik naar me als teken dat alles wel goed komt. Ik hoef me geen zorgen te maken zeggen zijn ogen, hij zal goed voor me zorgen. *zucht* Alles komt goed zeg ik zachtjes tegen mezelf. Onwennig ga ik op het bankje zitten wat in een hoekje van de ruimte staat. Het ruikt er een beetje vochtig alsof er zojuist een buitje regen is gevallen. En dan niet zo’n zomerse bui die aan het einde van een warme dag naar beneden komt hozen. Van dat lauwwarme geurende water die belooft dat morgen de dag lekker fris gaat beginnen maar een kort heftig buitje wanneer het net geen lente meer is maar ook nog geen zomer.  Ik verschuif iets op het bankje zodat ik niet met mijn hele derrière het kleine bankje in beslag neem want ik wil er zeker elegant uit zien en niet als een olifant in een porseleinkast. Doe normaal San! vermaan ik mezelf. Iedereen beleeft een 1e keer…wat loop je toch moeilijk te doen. Mijn t-shirt begint wat aan mijn lijf te kleven en ik trek even de voorkant van shirt naar voren om te snuiven of ik de deo nog kan ruiken of dat…nou ja…wat maak ik me druk om niks. Ik zal niet de enige zijn die na deze lijfelijke inspanning niet meer naar roosjes zal ruiken. Voor nu ruik ik in mijn shirt nog een ietsje deo met een vleugje Jil Sander Pure en is er nog niets aan de h….WAT!? Ja ik ben er bijna klaar voor zeg ik met een piepstemmetje en ik trek mijn laarzen uit. Hij gaat naast me staan ..houdt zijn hand boven mijn hoofd en zegt Hoe lang ben je eigenlijk? Eén zestig zeg ik stoer en trek mijn jeans met 2 klefklamme handen van achter omhoog. Oh shit! De voorkant van mijn buik rolt er bijna uit en geef ook een rukje aan de voorkant van de spijkerbroek waardoor gelijker tijd de rits open roetsjt. Ik pluk snel aan mijn rits, sjees het in 1 beweging weer omhoog met dezelfde snelheid als dat het ritsje omlaag ging. Oke San haal diep adem en laat het over je heen komen. Misschien valt jouw 1e keer wel mee en zijn de verhalen erger dan mijn werkelijkheid. Met 2 handen hou ik vast en knijp er een beetje in. Goed vasthouden zegt hij dan komt het goed. En hij kijkt naar zijn eigen hand naar het kastje waarmee hij mijn  lot kan bepalen. En ik? Ik voel me een beetje draaierig alsof de wereld onder mijn maatje 37 beweegt. De wereld in z’n geheel een eigen leven leidt en doet waar het zin in heeft. PIZZAPUNTTT! roept de ski-leraar en ik  probeer een pizzapunt te maken met de 2 skies die een geheel eigen mening hebben wat een pizzapunt is. Of nee ik zeg het verkeerd, mijn benen maken er een pizzapunt van die niet netjes een driehoek vormen maar een rommelige pizzaprut die uit de pizzadoos lijkt gevallen en er 5 auto’s overheen zijn gereden. Geen lekker krokant korstje met rood tomatensausje vleesje groentes en mozerella…Mijn benen gaan helemaal uit elkaar, weg pizzapunt hallo x-benen en eendenkont (zie voor je: ik sta met mijn achterwerk naar achteren alsof ik op het toilet plaats wil nemen maar mijn x-benen dit tegen houden) Ik zoek naar de vertrouwde donkerbruine kijkers van Hubbie. Hubbie ziet mijn rode hoofd, mijn eendenkont en x-benen en roept verrukt: VINDT JE HET LEUK?! En ja ondanks mijn rare ski-pose, mijn klotsende oksels en eigenwijze skies die totaal niet doen wat ik wil vind ik het leuk. Leuk genoeg om mijn 1e keer achter me te laten en lessen te nemen. Want ik moet en zal in een hip Maxima ski-pak met flitsende bril en skies die dan wel doen wat ik wil elegant naar beneden sjezen. Ik zal de sneeuw doen opstuiven, mijn 2 skies in een punt vormen en met een triomphantelijke blik op mijn snoet afremmen en laten zien hoe je een pracht van een pizzapunt maakt en roepen: En zo maak je een pizzapunt! 😛

http://www.indoor-ski.nl/

Afgelopen week had ik het met mijn collega over Felix Baumgartner en zijn geweldige stunt. Ondanks ik helemaal niks met hoogtes heb, sterker nog ik doe het al in mijn broek wanneer ik op een stoel sta, vond ik het heel spannend om te zien. Voor geen goud doe ik het hem na. Mijn collega ook niet. Die heeft niet zoveel aktie nodig in zijn leven. Hij vindt het al heel afwisselend wanneer hij zijn weekendborrels met zijn linkerhand naar binnen tikt i.p.v. zijn rechterhand. Hubbie heeft zoveel meer lef met dit soort dingen dan ik. Een tijdje geleden gingen we naar het Klimbos en toen het hoger werd dan 2 meter was mijn lef weg. Ik heb gegild ‘ Ik wil naar beneden en wel NU!’ De begeleiding kwam braaf met een ladder om dat gillende dikke ouwe wijf naar beneden te takelen. Nooit meer! Dus ik ga al helemaal niet nadenken of ik me wil opgeven voor een reis naar Mars. Geen haar op me hoofd die er aan denkt in een raket te stappen,  6 maanden in zo’n ding te zweven (zweeft dat lijf van mij ook of flikker ik gewoon naar beneden?) en dan op Mars aan te komen en denken van: Ja leuk, ik ga eens kijken of ze hier internet hebben en lekker een stukje tikken op Chanoa.nl. Hubbie zou wel durven. Die is moedig, hij heeft lef-cellen in zijn lijf. De hoogste toppen trotseert hij met geheven hoofd terwijl ik beneden toe kijk en mijn broek bijna volreuzel van angst. Ik zei dan ook tegen Hubbie bij het bekend maken van de Marsreisjes: Dat is wat voor jou! Zal ik je opgeven? Hij keek me een beetje wazig aan en zei tegen me dat dat helemaal niet zo lief van me was om dat te zeggen omdat het om enkele reisjes gaat. Heel lang geleden en ik nog een heel klein meisje was dacht ik dat in het jaar 2000 wij allemaal in zilveren aluminiumfolie pakken zouden lopen en pilletjes zouden nemen en geen borden met smerige zuurkool meer hoefden te eten. Ik haat zuurkool! Ooit moest ik het eens eten van mijn moeder en werd er zo misselijk van dat de zuurkool retour kwam. Ik stikte bijna in die lange zure slierten. Als moeder gaf ik de kids zo nu en dan ook zuurkool want je kunt als moeder niet alleen dingen te eten geven aan de kids die je zelf lekker vindt toch? Voor de zekerheid spoelde ik de zuurkool even af in een vergiet en knipte met de schaar de lange slierten in korte stukjes. Dat is lekker makkelijk spugen voor mijn 3 schatjes. Gelukkig nooit gebeurd maar ik nam geen risico. Enge critters in de clip van Jeff Wayne’s The War of the Worlds zouden volgens mijn enge dromen de wereld over nemen in 2015. Ook had ik als klein meisje maar eens bedacht dat we vanaf het jaar 2000 niet meer zouden rijden op wegen maar erboven zouden zweven. Had heel fijn geweest want mijn rode cliootje zuipt als een ketter. Oke, zweven zou ook brandstof kosten natuurlijk maar daar zouden ze allang wat op gevonden hebben nietwaar? 😉 Toen eenmaal geld uit de muur getrokken kon worden kon het natuurlijk niet zonder een dame die achter de gleuf van de geldmachine aan een tafeltje je centjes zat uit te tellen. Nadat ze het geld door de gleuf aan je gegeven had schreef ze op een kladblokje hoeveel ze je had gegeven en later van je saldo afschrijven. In een ordner natuurlijk want computers …haahaaa..die kunnen toch niet alles? Nu zit ik op een computer dit artikeltje te tikken wat zometeen in een sneltreinvaart via internet wordt verzonden naar een server waar Chanoa.nl op draait. En daarna kunnen mensen over de hele wijde wereld het lezen. Google vertaalt het ook nog eens voor de buitenlandse lezers. Hoe wonderlijk! Wie had dat gedacht. Ik in elk geval niet. Al hoop ik nog steeds op een pilletje die de smerige zuurkool vervangt 🙂

Keuzes! Ik haat ‘t! Ik hou er niet van! Ze maken me het me niet makkelijk. Vaak maak ik de verkeerde keuzes die me helemaal nergens brengen. Niks goeds in elk geval. Gisteren ook weer zo’n vreselijk dilemma. Daar sta je dan samen met je zusjelief2 bij ’t Kruidvat een pak haarverf uit te zoeken. Het zou zoveel makkelijker zijn om te kunnen kiezen uit 3 kleuren. Blond, zwart en bruin. Maar wat doen die lui..ze zorgen dat je helemaal stapelmesjokke wordt van de keuzes die ze bieden. Leuk bedoeld hoor maar écht helpen doen ze je er niet mee. Uiteindelijk aan zusjelief2 de keus gelaten. Lekker makkelijk voor als ik voor schut blijk te lopen, dan is het haar schuld 🙂 Vind ik mijn baan nog leuk genoeg om drempels te nemen of glip ik er tussen uit en sla een andere weg in. Een lastige keuze die me de laatste week erg bezig houd. Vanavond ga ik met zusjelief3 bij de Japanner eten. Haar vriendje mag ook gezellig mee. Of Hubbie mee mag weet ik nog zo net niet hoor. Hij zei enkele weken geleden dat hij zou helpen met het opknappen van onze zolder. Er moet nog een stuk behang verwijderd worden wat ik vandaag in de planning heb. Zijn planning ligt helaas vandaag op de bank met een kater 😛 Niet eens onze eigen bank :S Dus of Hubbie mee mag is nog niet duidelijk.  Dilemma! Misschien om te betalen 😉 Dient zich de volgende lastige keuze aan. Welke schoenen trek ik aan vanavond? Het mogen best ‘zitschoenen’ zijn. Voor de mannen onder de lezers: Dit zijn schoenen waar je niet echt op kunt lopen. Dat is ook niet nodig ze zijn om mooi te zijn. Klinkt een beetje stom wanneer je beseft dat ze de hele avond onder de Japanese tafel worden geschoven. Maar goed, dat snappen jullie toch niet. Tijdens de aankoop van schoenen moet je ook keuzes maken. Worden het de leuke bruine of de hippe zwarte? Om het mezelf makkelijk te maken heb ik beide genomen. Hoezo dat je móet kiezen? Niet kiezen is ook een keuze, toch? Het seizoen is weer aangebroken. Het seizoen van de spruitjes. Yum! Maar dan heb je ’t weer, eet ik ze met een sausje of met een uitje en spekkies? Misschien moeten we er maar met uitjes, spekkies en sausje van maken. En schep je ‘ik moet echt 10 kilo afvallen’ dus een heel klein beetje op of heb je er gewoon schijt aan en hoos je je bord vol. Het zal het laatste wel worden om daarna mezelf vreselijk schuldig te gaan voelen en me uit frustratie ook nog eens volvreet aan de chocolade i-pad die ik manlief had gegeven. Dat was trouwens ook een dilemma toen ik de choco i-pad kreeg van een collega. Eet ik hem als een dolle zelf op of deel ik hem. Ik heb de goede keus gemaakt, ik gaf hem aan manlief. Maar heb helaas vanmorgen de helft weggekauwd. Want vind ik hubbie nu een schat of een lulhannes? Dat behangscheurdinges weet je wel 😉 Heb besloten dat hij toch een schat is, soms…zo nu en dan…niet al te vaak. Gelukkig niet al te vaak want een slijmjurk is ook niet sexy. Of juist weer wel? Handig wel maar niet sexy nee. Ik kijk naar buiten en zie het zonnetje schijnen. Zal ik me auto even wassen dan is ze weer lekker vurig rood. Heb ik er eigenlijk wel zin in? Nee niet echt maar wat is de andere optie?  Ohja, op de zolder behang scheuren. Hm…ook niet echt super. Nog maar een stukje choco i-pad dan maar? Een groot stukje of een klein brokje? En wat trek ik aan vandaag? Wat maak ik me nu al druk ik moet eerst nog klussen. Ik ga nu maar snel beginnen met klussen. Anders wordt het niks meer vandaag. Maar eerst nog even een plaatje googlen voor bij dit artikeltje. Word ook weer een lastige keuze :S

Ik ben gek op letters in elke vorm dan ook. Op de deurmat als brief, krant of folders. Kleurrijke folders die je willen verleiden tot aankopen waarvan je bij thuiskomst denkt ‘wat moet ik hier nou weer mee?’ en je niet meer weet waarom je het zo nodig moest aanschaffen. We hebben er kasten mee vol. Kranten zijn ook fijn. Het plaatselijke suffertje wordt snel van de mat gegrist en even door te bladeren en vervolgens in de papierbak te knikkeren. Er stond niks in wat ik graag zou willen weten en toch loop ik enkele dagen later weer snel naar de voordeur om het ritueel weer te herhalen. Krant door brievenbus…op mat…snel oprapen…doorbladeren én wegknikkeren. Brieven komen bar weinig want er is niemand meer die de moeite neemt en een geschreven brief stuurt. Kaartjes komen alleen met kerst en verjaardagen.  Al heb ik met beide dieptepunten geen affiniteit, kaartjes blijven leuk. Smsjes zijn altijd een beetje spannend. Bij het ploinkgeluid van m’n telefoon denk ik al een beetje na van wie het bericht zou kunnen zijn en wat er te melden valt. Ik grabbel in mijn broekzak of tas (afhankelijk waar ik ben: tas = onderweg ergens naartoe, broekzak = werk) druk op het envellopje dat laat zien dat er een berichtje op me staat te wachten en lees snel wat er staat. Negen van de tien keer weinig bijzonders en toch trap ik er bij elk ploinkgeluidje weer in. Ik ben een softy. Whatsappjes zijn de laatste tijd hipper dan smsjes, tenminste bij mij. Het is makkelijk er een leuk plaatje bij te voegen of een vreselijke foto. Handig en leuk! Boeken doen het ook goed, ze hebben vooral veel letters. Ik lees alles, het hangt af van mijn mood. Ik heb spannende buien en lees net voor het slapen gerust een boek waar iemand word vermoord en een slachtoffer tot sate maakt word. Ik lig er geen minuut wakker van in tegenstelling tot enge films net voor het slapen gaan. Geheid dat ik ’s nachts wakker word en plassen moet (wat normaal niet in mijn slaapgewoonte voor komt) en dan in de uithoek van het huis de toilet op zoek. Eng! Ik schrik dan altijd van poes die in het donker m’n been aantikt om me te begroeten maar stiekem denk ik dat ze me gewoon de stuipen op ’t lijf wil jagen. De trut! Ik lees ook graag diepzinnige boeken over verdieping van het leven. Het heeft me niet gebracht wat ik ervan hoopte…helaas. Dat boek ‘Mannen van Mars, vrouwen van Venus’ was ook zonde van het geld trouwens. De schrijver had maar eens bedacht dat mannen en vrouwen elkaar niet begrijpen door de oertijd. In die tijd gingen de mannen op zoek naar voedsel door te jagen en bij thuiskomst werd de vrouw aan haar haren een hol in gesleurd om daarna lieflijk eten voor het gezin te bereiden. Echt iets voor een man om daar de oorsprong in te vinden van de reden waarom mannen en vrouwen elkaar vaak niet snappen. Zo zei de schrijver ook dat mannen soms tijd voor zichzelf nodig hebben en zich terugtrekken in hun hol. Vrouwen denken dan: Oh hij is chaggie, gezellig not! En dan gaan we vragen: Wat is er schat? Schat zegt: Niks…gewoon beetje moe. Vrouw denkt: Maar niet te moe om te eten maar wel te moe om te praten..mooi is dat! Uiteindelijk na veel gevraag is manlief boos geworden van het gezeik en de vrouwelijke afdeling van dit stel nog bozer omdat hij haar vragen gezeik noemde. Dus dat soort boeken NIET meer kopen. Op vakantie lees ik ook graag, wanneer niet eigenlijk. Ik kan lezen en tv kijken tegelijk. Handig dat multitasken al neemt mijn kwaliteit hierin met de jaren wel wat af. Huppeldepup tinten grijs staat nu op mijn verlanglijstje. Een mannelijke collega bekende met rode koontjes dat hij het boek had gelezen tijdens de zomervakantie. In de Oostenrijkse bergen zat dus ergens een mannetje met kraaloogjes en rode koontjes het boek van vrouwlief te lezen. Ik denk dat het boek de vakantie veel goeds heeft gedaan 😉 Volgens mij heb ik 1 ding met letters overgeslagen. De e-mail. Ik heb er tientallen per dag. Advertenties, leuke mails van vrienden en bekenden en mailtjes of ik mijn borsten wil vergroten. (degene die mij kennen weten dat dit totaal zó niet nodig is) Penisvergrotende mails zijn ook dagelijks aanwezig maar die verdwijnen linea recta brandstapel. Zouden er echt mannen zijn die er in trappen? Of misschien wel vrouwen die zo’n penisvergrotend pilletje door de warme hap van manlief prakken. Tipje! 😉 Vrijdag kreeg ik een mail die ik haat. Een echte haatmail zeg maar. De tandartspraktijk stuurt me 2x per jaar een mail met de tekst: Mevr. Blahdieblah het is weer tijd voor de halfjaarlijkse controle. Neemt u binnenkort kontakt met ons op voor het maken van een afspraak? En dan begint het….buikpijn…darmborrels en plusminus 10 wc bezoekjes. En dan heb ik nog niet eens gebeld voor een afspraak laat staan dat ik daadwerkelijk in die onuitstaanbare stoel lig. Ik hou van alle letters, diepzinnig, romantisch of spannend. Maar die spannende e-mail van de tandartspraktijk mag van mij direct de prullebak in. Misschien maar eens van die angst af zien te komen want ik ben tenslotte stoer. Maar soms even niet 😉

Wanneer ik s’morgens op sta om te gaan werken word de muziekhersencel in me wakker. Gelukkig niet tegelijkertijd met mij maar net enkele minuten later. ’s Morgens wakker worden met een deuntje in je hoofd is soms leuk maar niet als je elke minuut van de dag geconfronteerd wordt met deze nuk. Nuk klinkt misschien een beetje cru maar wanneer iemand boos op je is en je een standje of iets dergelijks wilt geven en je hoort tijdens het geblaat van de persoon tegenover je ‘hij was maar een clown maar nu is hij dóóód’ in je hoofd is dat niet altijd handig. Het enige rustige moment van de dag is voor het tandenpoetsen na het opstaan. Thank God! Je zou op de maat van de electrische tandenborstel ‘I want you to take your broom’ of weet ik veel wat voor de koffie horen. Nee, alstublieft niet. Eerst rustig wakker worden hoor. Muziek speelt een grote rol in mijn leven. Als ik zou moeten kiezen tussen geluid of beeld, tv of radio dus, ga ik voor radio. Kan me niet voorstellen muziekloos door het leven te moeten gaan. Wat dat betreft ben ik een echte muziekdoos. Heb ooit eens geprobeerd zelf muziek te maken en te zingen maar ik krijg het voor elkaar de tegels van de badkamermuur te lallen. Zeer onhandig en niet leuk voor manlief. Zelfs  Suus de poes smeekt me om te stoppen. Eerst dacht ik dat ze me aanmoedigde vooral door te gaan met zingen. Ze tikte mijn onderbeen met haar pootje aan en ik zag dat als ‘vooral doorgaan’ ala Barry Stevens. Toen de snor van Suus de poes sip naar beneden hing drong het tot me door. Ik ga niet de nieuwste Idol zijn, geen nieuw Hollands talentje in mij. Prut! Ik hou het bij de zingende hersencel in mijn bollige hoofd. Tijdens mijn werk schalt Radio 10 Gold door de werkplaats. Niet dat ik een Gouwe Ouwe liefhebber ben maar al die liedjes hebben herinneringen. Mijn moeder is een muziekliefhebster en ik vermoed dat ze tijdens het voeden “Bye Bye Love’ van de Everly Brothers zong want als ik dat liedje hoor ruik ik melk. Toen ik een klein Sandraatje was sliep ik regelmatig bij Opa en Oma Boskoop. Op maandag was het wasdag bij Oma en werd ik wakker met arbeidsvitaminen op de radio en de geur van wasmiddel hing in huis. Chanson d’amour brulde Oma door de keuken. Zinken emmer op het vuur voor de witte kookwas, boterhammetje met goedkoopste hagelslag al gesmeerd voor mij op de keukentafel. Mijn 1e single kocht ik voor een paar kwartjes in Wageningen. Showaddywaddy – Under the moon of love. Afgelopen week nog op de radio gehoord, ik kan de hele tekst meezingen. Net als Elvis, The Cats en Buddy Holly….bedankt hè Ma 😉 Ik heb de foto nog waarop ik dacht Jerney Kaagman (Earth and Fire) met Weekend na te kunnen doen. Helaas mis ik de slaapkamer-ogen van Jerney evenals het goddelijke ranke lijf in een blauw alu folietje. Samen met klasgenootjes, nichtjes en andere slachtoffers dacht ik Luv of The Dollydots te kopiëren. Niet doen Sandra! Maar ik hoorde de muziekhersencel in mijn hoofd fluisteren: Kom op meid, je kan het 😉 <–duivels slecht knipoogje. Mijn excuses aan iedereen die dit heeft moeten zien of ondergaan. Sorry! Mercurius was de naam van het buurthuis waar je als jonge griet ging dansen. What a way to surrender zongen we zachtjes. Net niet hoorbaar want de echte tekst verstond je toen nog niet. Als jongedame fluisterde op de camping een vakantieschatje Du bist alles van Peter Maffay in mijn tieneroor. Weke knietjes krijg je daar als jong meisje van. Dat het al een heel oud en vergaan liedje was deed er niet toe. Ik vond het schattig en zag zelfs dat smerige vlassige snorretje over het hoofd. Jammer dat er niet veel is blijven hangen over die jongen, weet niet eens zijn naam meer. Helemaal voor niks geweest dat Du bist alles gemompel in mijn toen nog fruitig oortje. Daar diende de liefde zich aan en daarmee na enkele jaren ook dochterlief 1. Dochterlief 1 was gek op dansen met Mama. Eternal flame – Bangles vond ze het leukst. Ik ook, maar niet 20x achter elkaar. Op het laatste wil je de single voor altijd in de fik steken en dan word de titel van het liedje toch wel erg letterlijk. Dochterlief 2 vond het niet zo bar spannend als ik met haar danste of zong. Ze wilde het liefste zelf dansen en zingen en dan met een voorkeur voor plastic klinkende liedjes. I’m a barbiegirlllll….in a barbie wuhuhurlt. Zoonlief hield het bij BloeDahbadiedabadah (Eiffel 65 – Blue) Hij is niet zo’n zinger, misschien stiekem wel maar dan heel zachtjes als er niemand thuis is. Of na teveel biertjes 🙂 Manlief is vaak het slachtoffer van mijn muziekcel. Dan wil hij een belangrijk verhaal gaan doen en zegt: San zus en zo dit en dat..en dan gebeurt het. Muziekhersencel takes over en ik hoor mezelf zeggen tijdens zijn betoog: Ken je dit liedje en blèhr 1 of ander voor hem vooroorlogs klinkend deuntje. Ik kan er niets aan doen. Ik onderdruk het met mijn hele biggetjesgewicht maar verlies altijd. Ik doe alsof ik hem hoor en knik braaf ja en schud nee op de juiste momenten en mijn hoofd vult zich borrelend met muziek. Zeer onhandig! San morgen ben ik later thuis hoor, wat gaan we zo eten. En mijn mond vult zich met woordjes en ik wil zeggen ‘Surinaamse Pom schat’ en hoor mezelf zingen ‘worstjes op m’n borstjes, bietjes op mijn knietjes’. Flauw! Grrr! Klotecel!  We eten een bordje pom en pakken onze spullen om te gaan sporten. We gaan wel met de auto natuurlijk, we moeten niet overdrijven met sporten. De autoradio plopt aan wanneer manlief de sleutel in het kontakt omdraait. Love in traffic – Satoshi Tomiie lip sync ik.Wanneer ik even naar links kijk zie manlief een knipoogje geven. Qua muziek zitten we  totaal niet op dezelfde lijn behalve met dit nummer. Lieffie deze mag ik wel mee zingen…toch? Ja toch? Niet? Prut!