Wanneer ik s’morgens op sta om te gaan werken word de muziekhersencel in me wakker. Gelukkig niet tegelijkertijd met mij maar net enkele minuten later. ’s Morgens wakker worden met een deuntje in je hoofd is soms leuk maar niet als je elke minuut van de dag geconfronteerd wordt met deze nuk. Nuk klinkt misschien een beetje cru maar wanneer iemand boos op je is en je een standje of iets dergelijks wilt geven en je hoort tijdens het geblaat van de persoon tegenover je ‘hij was maar een clown maar nu is hij dóóód’ in je hoofd is dat niet altijd handig. Het enige rustige moment van de dag is voor het tandenpoetsen na het opstaan. Thank God! Je zou op de maat van de electrische tandenborstel ‘I want you to take your broom’ of weet ik veel wat voor de koffie horen. Nee, alstublieft niet. Eerst rustig wakker worden hoor. Muziek speelt een grote rol in mijn leven. Als ik zou moeten kiezen tussen geluid of beeld, tv of radio dus, ga ik voor radio. Kan me niet voorstellen muziekloos door het leven te moeten gaan. Wat dat betreft ben ik een echte muziekdoos. Heb ooit eens geprobeerd zelf muziek te maken en te zingen maar ik krijg het voor elkaar de tegels van de badkamermuur te lallen. Zeer onhandig en niet leuk voor manlief. Zelfs  Suus de poes smeekt me om te stoppen. Eerst dacht ik dat ze me aanmoedigde vooral door te gaan met zingen. Ze tikte mijn onderbeen met haar pootje aan en ik zag dat als ‘vooral doorgaan’ ala Barry Stevens. Toen de snor van Suus de poes sip naar beneden hing drong het tot me door. Ik ga niet de nieuwste Idol zijn, geen nieuw Hollands talentje in mij. Prut! Ik hou het bij de zingende hersencel in mijn bollige hoofd. Tijdens mijn werk schalt Radio 10 Gold door de werkplaats. Niet dat ik een Gouwe Ouwe liefhebber ben maar al die liedjes hebben herinneringen. Mijn moeder is een muziekliefhebster en ik vermoed dat ze tijdens het voeden “Bye Bye Love’ van de Everly Brothers zong want als ik dat liedje hoor ruik ik melk. Toen ik een klein Sandraatje was sliep ik regelmatig bij Opa en Oma Boskoop. Op maandag was het wasdag bij Oma en werd ik wakker met arbeidsvitaminen op de radio en de geur van wasmiddel hing in huis. Chanson d’amour brulde Oma door de keuken. Zinken emmer op het vuur voor de witte kookwas, boterhammetje met goedkoopste hagelslag al gesmeerd voor mij op de keukentafel. Mijn 1e single kocht ik voor een paar kwartjes in Wageningen. Showaddywaddy – Under the moon of love. Afgelopen week nog op de radio gehoord, ik kan de hele tekst meezingen. Net als Elvis, The Cats en Buddy Holly….bedankt hè Ma 😉 Ik heb de foto nog waarop ik dacht Jerney Kaagman (Earth and Fire) met Weekend na te kunnen doen. Helaas mis ik de slaapkamer-ogen van Jerney evenals het goddelijke ranke lijf in een blauw alu folietje. Samen met klasgenootjes, nichtjes en andere slachtoffers dacht ik Luv of The Dollydots te kopiëren. Niet doen Sandra! Maar ik hoorde de muziekhersencel in mijn hoofd fluisteren: Kom op meid, je kan het 😉 <–duivels slecht knipoogje. Mijn excuses aan iedereen die dit heeft moeten zien of ondergaan. Sorry! Mercurius was de naam van het buurthuis waar je als jonge griet ging dansen. What a way to surrender zongen we zachtjes. Net niet hoorbaar want de echte tekst verstond je toen nog niet. Als jongedame fluisterde op de camping een vakantieschatje Du bist alles van Peter Maffay in mijn tieneroor. Weke knietjes krijg je daar als jong meisje van. Dat het al een heel oud en vergaan liedje was deed er niet toe. Ik vond het schattig en zag zelfs dat smerige vlassige snorretje over het hoofd. Jammer dat er niet veel is blijven hangen over die jongen, weet niet eens zijn naam meer. Helemaal voor niks geweest dat Du bist alles gemompel in mijn toen nog fruitig oortje. Daar diende de liefde zich aan en daarmee na enkele jaren ook dochterlief 1. Dochterlief 1 was gek op dansen met Mama. Eternal flame – Bangles vond ze het leukst. Ik ook, maar niet 20x achter elkaar. Op het laatste wil je de single voor altijd in de fik steken en dan word de titel van het liedje toch wel erg letterlijk. Dochterlief 2 vond het niet zo bar spannend als ik met haar danste of zong. Ze wilde het liefste zelf dansen en zingen en dan met een voorkeur voor plastic klinkende liedjes. I’m a barbiegirlllll….in a barbie wuhuhurlt. Zoonlief hield het bij BloeDahbadiedabadah (Eiffel 65 – Blue) Hij is niet zo’n zinger, misschien stiekem wel maar dan heel zachtjes als er niemand thuis is. Of na teveel biertjes 🙂 Manlief is vaak het slachtoffer van mijn muziekcel. Dan wil hij een belangrijk verhaal gaan doen en zegt: San zus en zo dit en dat..en dan gebeurt het. Muziekhersencel takes over en ik hoor mezelf zeggen tijdens zijn betoog: Ken je dit liedje en blèhr 1 of ander voor hem vooroorlogs klinkend deuntje. Ik kan er niets aan doen. Ik onderdruk het met mijn hele biggetjesgewicht maar verlies altijd. Ik doe alsof ik hem hoor en knik braaf ja en schud nee op de juiste momenten en mijn hoofd vult zich borrelend met muziek. Zeer onhandig! San morgen ben ik later thuis hoor, wat gaan we zo eten. En mijn mond vult zich met woordjes en ik wil zeggen ‘Surinaamse Pom schat’ en hoor mezelf zingen ‘worstjes op m’n borstjes, bietjes op mijn knietjes’. Flauw! Grrr! Klotecel!  We eten een bordje pom en pakken onze spullen om te gaan sporten. We gaan wel met de auto natuurlijk, we moeten niet overdrijven met sporten. De autoradio plopt aan wanneer manlief de sleutel in het kontakt omdraait. Love in traffic – Satoshi Tomiie lip sync ik.Wanneer ik even naar links kijk zie manlief een knipoogje geven. Qua muziek zitten we  totaal niet op dezelfde lijn behalve met dit nummer. Lieffie deze mag ik wel mee zingen…toch? Ja toch? Niet? Prut!