Hoi Poes roep ik wanneer ik thuis kom. Ik doe de booglamp aan en zie dat de lamp knippert. Huh! dat is raar, dat deed hij vanmorgen bij het opstaan nog niet. Er gebeuren rare dingen de laatste dagen, de wasmachine stroomt over en ik heb afgelopen zondag bijna de hele dag geen water kunnen gebruiken door een leidingbreuk verderop in de straat. Ik beweeg het schuifje waarmee de lamp aan en uit gaat heen en weer en de booglamp kreunt en knettert om het vervolgens te begeven. Daar sta ik dan, nachtblind tot en met dus alles moet op de tast. Ik voel mezelf richting keukenlamp die ik aanknip en de keuken verlicht. De booglamp in de woonkamer laat ik maar voor wat het is en geef Poes een aaitje en vul haar bakje met kattenvlees. Voor mezelf pak ik een plastic bak uit de koelkast waar een maaltijdsalade in zit waar ik al 2 dagen uit gegeten heb. Wanneer de kat van huis…Hubbie is al een paar dagen van huis en dat laat z’n sporen na in ons huishouden. Wanneer Hubbie vertrekt ruim ik als eerst zijn losliggende rommeltjes op. Vervolgens pluk ik zijn onhandiglopende (sorry lieffie dat ik die vreselijke pantoffels voor je heb gekocht enkele maanden geleden) pantoffels onder de salontafel uit. Wanneer manlief thuis is heeft hij er een handje van ze net voor de bank uit te schoppen en ik krijg het bijna elke avond voor elkaar minstens 1x bijna op mijn snufferd te duikelen door over zijn onhandiglopende pantoffels te struikelen. Ik zie ze liggen, probeer ze te ontwijken door erover heen te stappen en toch struikel ik bijna. Zo stom! Die pantoffels mik ik in de meterkast bovenop mijn tientallen schoenen die ik echt eens moet uitzoeken. Uitzoeken welke weg kunnen en plaats moeten maken voor een paar met rode zolen 😛 Ooit zal ik ze bezitten. Ook al zitten ze f*ck ik moet en zal er ooit eens mee op een stoel zitten. Het zijn zitschoenen, geen loopschoenen 😉 De vaatwasser laat onder het opruimen van losliggende-hubbie-rommeltjes een rood lampje zien alsof het  tegen mij zegt  ‘ik ben klaar leeg mij’. Aangezien mijn vaatwaskabouter cq wasvouwkabouter van huis is moet ik de vaatwasser leeghalen. Tijdens de skiles van vanavond zag ik bij het aantrekken van die vervelende skischoenen dat ik een beetje nalatig ben geweest de afgelopen dagen. Tijdens het douchen vond ik het niet nodig mijn benen te scheren waardoor er nu kleine blonde haartjes door mijn sportbroek heen prikken. Ik ben nu een soort van blond cactusje maar dan vanaf de knietjes naar benee. Of eigenlijk jok ik, de afgelopen paar dagen ben ik ook niet dààr geweest met het scheermesje. Wanneer de kat van huis is ben ik ook niet zo druk met het dichthouden van mijn badjas. Ik hang onderuit op de bank en maak me niet druk als er iets van mijn ladyparts quasi onverschillig buiten mijn badjas piept. Er is niemand thuis dus het maakt niet uit. Het maakt ook niet uit wanneer ik uit mijn billen babbel het toch niet zo geluidloos is als dat ik had gehoopt. De kat is tenslotte van huis. Ik neem het hele bed in beslag door plat op mijn buik alle kussens om me heen te verzamelen. Ook al eet ik al bijna een week sla met gerookte kip, sla met gekruide kip, sla zonder kip (want de kip bleek stiekem feta en dat smaakte naar vuile sokken dus die heb ik eruit geplukt) ik val geen ons af. Het is net alsof mijn lijf zegt ‘weinig eten is prima maar nu hou ik àlles nog beter vast, ik verteer niks!’ In de douche kan ik nu zingen totdat de tegels van de wand kukelen. Normaliter hou ik me aardig in omdat ik na de badkamer-aria’s een zuurkijkende man op de bank aantref die hardop denkt ‘je was lekker aan het zingen hè‘. Hij kijkt alsof ik een zilverpapiertje tegen 1 van z’n vullingen heb gehouden, tenenkrommend. De komende paar dagen blèhr ik lekker nog wat foute nummertjes tijdens het douchen, ik eet nog een dag of wat uit een plastic bak maaltijdsalades die ik gewoonlijk zo lekker vind maar nu echt mijn neus uit beginnen te komen en kijk jankend naar wat vrouwenfilms. Vrijdagavond had ik een skiles en zat voor die tijd lekker Ghost te kijken. De tranen liepen over mijn wangen want hij is zielig maar zó romantisch. Met een snotneus en rode oogjes kwam ik op de indoorskibaan en riep hier en daar snotterend: Ja verkouden, zo irritant! Ik denk dat ik zijn pantoffels maar weer uit de kast pak want ik begin dat gestruikel over die krengen stiekem te missen. Ik mis de donkere pluisjes van zijn sokken op de badkamervloer. Ik doe er 4 dagen over voordat de vaatwasser vol is nu het niet gevuld is met plastic curverbakjes waar hij zijn lunch in mee neemt. Het is stil in huis zonder technodreun, die sla kan me inmiddels gestolen worden en mijn Clash of Clans dorp moet nog steeds hoognodig verbouwd worden. Het wordt dus tijd dat de kat weer naar huis komt 🙂

Een oproep op Facebook doet vaak wonderen. Ik vroeg wie hier wil vertellen over stoppen met diëten en ik krijg deze geweldige gastblog opgestuurd van de wondervolle Sandra Budding!

“Ik ben jaren geleden gestopt met diëten, omdat het teveel mijn leven ging beheersen. Ik ben 160 lang heb maat 46. Geen idee wat ik weeg, al jaren niet meer, ik sta nooit op de weegschaal, omdat ik geen zin heb om mijn humeur te laten verpesten door wat de weegschaal aangeeft”, liet Sandra mij weten. Sandra is zelf ook een blogger en dat merk je aan haar prettige schrijfstijl! Lees het verhaal van Sandra!

Sandra: Ik omarm mijn rondingen (gastblog)

Mijn hart gaat steeds een beetje sneller kloppen wanneer ik er aan denk. Zelfs nu mijn 1e keer al is geweest schakelt mijn hartslag een versnelling hoger. Mijn buik begint te kriebelen alsof ik een zwerm vlindertjes met mijn mond heb opgevangen, door heb geslikt en zich een weg naar beneden fladderden om in mijn buik onrustig te gaan kietelen. Mijn handpalmen worden iets vochtig, beetje klam..iedereen kent het wel wanneer je aan je 1e keer terug denkt. Maar goed dat ik de deo rijkelijk heb gebruikt vanmorgen want een klein sprietsje deo had verloren van de opwinding die nu weer in mij naar boven komt. *zucht* Ja spannend is en blijft het wel 😉 Hoi zeg ik tegen hém de jonge God die mijn toch al van nervositeit knikkende knieën wiebelig maakt. Hij knipoogt met een zwoele blik naar me als teken dat alles wel goed komt. Ik hoef me geen zorgen te maken zeggen zijn ogen, hij zal goed voor me zorgen. *zucht* Alles komt goed zeg ik zachtjes tegen mezelf. Onwennig ga ik op het bankje zitten wat in een hoekje van de ruimte staat. Het ruikt er een beetje vochtig alsof er zojuist een buitje regen is gevallen. En dan niet zo’n zomerse bui die aan het einde van een warme dag naar beneden komt hozen. Van dat lauwwarme geurende water die belooft dat morgen de dag lekker fris gaat beginnen maar een kort heftig buitje wanneer het net geen lente meer is maar ook nog geen zomer.  Ik verschuif iets op het bankje zodat ik niet met mijn hele derrière het kleine bankje in beslag neem want ik wil er zeker elegant uit zien en niet als een olifant in een porseleinkast. Doe normaal San! vermaan ik mezelf. Iedereen beleeft een 1e keer…wat loop je toch moeilijk te doen. Mijn t-shirt begint wat aan mijn lijf te kleven en ik trek even de voorkant van shirt naar voren om te snuiven of ik de deo nog kan ruiken of dat…nou ja…wat maak ik me druk om niks. Ik zal niet de enige zijn die na deze lijfelijke inspanning niet meer naar roosjes zal ruiken. Voor nu ruik ik in mijn shirt nog een ietsje deo met een vleugje Jil Sander Pure en is er nog niets aan de h….WAT!? Ja ik ben er bijna klaar voor zeg ik met een piepstemmetje en ik trek mijn laarzen uit. Hij gaat naast me staan ..houdt zijn hand boven mijn hoofd en zegt Hoe lang ben je eigenlijk? Eén zestig zeg ik stoer en trek mijn jeans met 2 klefklamme handen van achter omhoog. Oh shit! De voorkant van mijn buik rolt er bijna uit en geef ook een rukje aan de voorkant van de spijkerbroek waardoor gelijker tijd de rits open roetsjt. Ik pluk snel aan mijn rits, sjees het in 1 beweging weer omhoog met dezelfde snelheid als dat het ritsje omlaag ging. Oke San haal diep adem en laat het over je heen komen. Misschien valt jouw 1e keer wel mee en zijn de verhalen erger dan mijn werkelijkheid. Met 2 handen hou ik vast en knijp er een beetje in. Goed vasthouden zegt hij dan komt het goed. En hij kijkt naar zijn eigen hand naar het kastje waarmee hij mijn  lot kan bepalen. En ik? Ik voel me een beetje draaierig alsof de wereld onder mijn maatje 37 beweegt. De wereld in z’n geheel een eigen leven leidt en doet waar het zin in heeft. PIZZAPUNTTT! roept de ski-leraar en ik  probeer een pizzapunt te maken met de 2 skies die een geheel eigen mening hebben wat een pizzapunt is. Of nee ik zeg het verkeerd, mijn benen maken er een pizzapunt van die niet netjes een driehoek vormen maar een rommelige pizzaprut die uit de pizzadoos lijkt gevallen en er 5 auto’s overheen zijn gereden. Geen lekker krokant korstje met rood tomatensausje vleesje groentes en mozerella…Mijn benen gaan helemaal uit elkaar, weg pizzapunt hallo x-benen en eendenkont (zie voor je: ik sta met mijn achterwerk naar achteren alsof ik op het toilet plaats wil nemen maar mijn x-benen dit tegen houden) Ik zoek naar de vertrouwde donkerbruine kijkers van Hubbie. Hubbie ziet mijn rode hoofd, mijn eendenkont en x-benen en roept verrukt: VINDT JE HET LEUK?! En ja ondanks mijn rare ski-pose, mijn klotsende oksels en eigenwijze skies die totaal niet doen wat ik wil vind ik het leuk. Leuk genoeg om mijn 1e keer achter me te laten en lessen te nemen. Want ik moet en zal in een hip Maxima ski-pak met flitsende bril en skies die dan wel doen wat ik wil elegant naar beneden sjezen. Ik zal de sneeuw doen opstuiven, mijn 2 skies in een punt vormen en met een triomphantelijke blik op mijn snoet afremmen en laten zien hoe je een pracht van een pizzapunt maakt en roepen: En zo maak je een pizzapunt! 😛

http://www.indoor-ski.nl/