Afgelopen week had ik het met mijn collega over Felix Baumgartner en zijn geweldige stunt. Ondanks ik helemaal niks met hoogtes heb, sterker nog ik doe het al in mijn broek wanneer ik op een stoel sta, vond ik het heel spannend om te zien. Voor geen goud doe ik het hem na. Mijn collega ook niet. Die heeft niet zoveel aktie nodig in zijn leven. Hij vindt het al heel afwisselend wanneer hij zijn weekendborrels met zijn linkerhand naar binnen tikt i.p.v. zijn rechterhand. Hubbie heeft zoveel meer lef met dit soort dingen dan ik. Een tijdje geleden gingen we naar het Klimbos en toen het hoger werd dan 2 meter was mijn lef weg. Ik heb gegild ‘ Ik wil naar beneden en wel NU!’ De begeleiding kwam braaf met een ladder om dat gillende dikke ouwe wijf naar beneden te takelen. Nooit meer! Dus ik ga al helemaal niet nadenken of ik me wil opgeven voor een reis naar Mars. Geen haar op me hoofd die er aan denkt in een raket te stappen,  6 maanden in zo’n ding te zweven (zweeft dat lijf van mij ook of flikker ik gewoon naar beneden?) en dan op Mars aan te komen en denken van: Ja leuk, ik ga eens kijken of ze hier internet hebben en lekker een stukje tikken op Chanoa.nl. Hubbie zou wel durven. Die is moedig, hij heeft lef-cellen in zijn lijf. De hoogste toppen trotseert hij met geheven hoofd terwijl ik beneden toe kijk en mijn broek bijna volreuzel van angst. Ik zei dan ook tegen Hubbie bij het bekend maken van de Marsreisjes: Dat is wat voor jou! Zal ik je opgeven? Hij keek me een beetje wazig aan en zei tegen me dat dat helemaal niet zo lief van me was om dat te zeggen omdat het om enkele reisjes gaat. Heel lang geleden en ik nog een heel klein meisje was dacht ik dat in het jaar 2000 wij allemaal in zilveren aluminiumfolie pakken zouden lopen en pilletjes zouden nemen en geen borden met smerige zuurkool meer hoefden te eten. Ik haat zuurkool! Ooit moest ik het eens eten van mijn moeder en werd er zo misselijk van dat de zuurkool retour kwam. Ik stikte bijna in die lange zure slierten. Als moeder gaf ik de kids zo nu en dan ook zuurkool want je kunt als moeder niet alleen dingen te eten geven aan de kids die je zelf lekker vindt toch? Voor de zekerheid spoelde ik de zuurkool even af in een vergiet en knipte met de schaar de lange slierten in korte stukjes. Dat is lekker makkelijk spugen voor mijn 3 schatjes. Gelukkig nooit gebeurd maar ik nam geen risico. Enge critters in de clip van Jeff Wayne’s The War of the Worlds zouden volgens mijn enge dromen de wereld over nemen in 2015. Ook had ik als klein meisje maar eens bedacht dat we vanaf het jaar 2000 niet meer zouden rijden op wegen maar erboven zouden zweven. Had heel fijn geweest want mijn rode cliootje zuipt als een ketter. Oke, zweven zou ook brandstof kosten natuurlijk maar daar zouden ze allang wat op gevonden hebben nietwaar? 😉 Toen eenmaal geld uit de muur getrokken kon worden kon het natuurlijk niet zonder een dame die achter de gleuf van de geldmachine aan een tafeltje je centjes zat uit te tellen. Nadat ze het geld door de gleuf aan je gegeven had schreef ze op een kladblokje hoeveel ze je had gegeven en later van je saldo afschrijven. In een ordner natuurlijk want computers …haahaaa..die kunnen toch niet alles? Nu zit ik op een computer dit artikeltje te tikken wat zometeen in een sneltreinvaart via internet wordt verzonden naar een server waar Chanoa.nl op draait. En daarna kunnen mensen over de hele wijde wereld het lezen. Google vertaalt het ook nog eens voor de buitenlandse lezers. Hoe wonderlijk! Wie had dat gedacht. Ik in elk geval niet. Al hoop ik nog steeds op een pilletje die de smerige zuurkool vervangt 🙂