Ik ben gek op letters in elke vorm dan ook. Op de deurmat als brief, krant of folders. Kleurrijke folders die je willen verleiden tot aankopen waarvan je bij thuiskomst denkt ‘wat moet ik hier nou weer mee?’ en je niet meer weet waarom je het zo nodig moest aanschaffen. We hebben er kasten mee vol. Kranten zijn ook fijn. Het plaatselijke suffertje wordt snel van de mat gegrist en even door te bladeren en vervolgens in de papierbak te knikkeren. Er stond niks in wat ik graag zou willen weten en toch loop ik enkele dagen later weer snel naar de voordeur om het ritueel weer te herhalen. Krant door brievenbus…op mat…snel oprapen…doorbladeren én wegknikkeren. Brieven komen bar weinig want er is niemand meer die de moeite neemt en een geschreven brief stuurt. Kaartjes komen alleen met kerst en verjaardagen.  Al heb ik met beide dieptepunten geen affiniteit, kaartjes blijven leuk. Smsjes zijn altijd een beetje spannend. Bij het ploinkgeluid van m’n telefoon denk ik al een beetje na van wie het bericht zou kunnen zijn en wat er te melden valt. Ik grabbel in mijn broekzak of tas (afhankelijk waar ik ben: tas = onderweg ergens naartoe, broekzak = werk) druk op het envellopje dat laat zien dat er een berichtje op me staat te wachten en lees snel wat er staat. Negen van de tien keer weinig bijzonders en toch trap ik er bij elk ploinkgeluidje weer in. Ik ben een softy. Whatsappjes zijn de laatste tijd hipper dan smsjes, tenminste bij mij. Het is makkelijk er een leuk plaatje bij te voegen of een vreselijke foto. Handig en leuk! Boeken doen het ook goed, ze hebben vooral veel letters. Ik lees alles, het hangt af van mijn mood. Ik heb spannende buien en lees net voor het slapen gerust een boek waar iemand word vermoord en een slachtoffer tot sate maakt word. Ik lig er geen minuut wakker van in tegenstelling tot enge films net voor het slapen gaan. Geheid dat ik ’s nachts wakker word en plassen moet (wat normaal niet in mijn slaapgewoonte voor komt) en dan in de uithoek van het huis de toilet op zoek. Eng! Ik schrik dan altijd van poes die in het donker m’n been aantikt om me te begroeten maar stiekem denk ik dat ze me gewoon de stuipen op ’t lijf wil jagen. De trut! Ik lees ook graag diepzinnige boeken over verdieping van het leven. Het heeft me niet gebracht wat ik ervan hoopte…helaas. Dat boek ‘Mannen van Mars, vrouwen van Venus’ was ook zonde van het geld trouwens. De schrijver had maar eens bedacht dat mannen en vrouwen elkaar niet begrijpen door de oertijd. In die tijd gingen de mannen op zoek naar voedsel door te jagen en bij thuiskomst werd de vrouw aan haar haren een hol in gesleurd om daarna lieflijk eten voor het gezin te bereiden. Echt iets voor een man om daar de oorsprong in te vinden van de reden waarom mannen en vrouwen elkaar vaak niet snappen. Zo zei de schrijver ook dat mannen soms tijd voor zichzelf nodig hebben en zich terugtrekken in hun hol. Vrouwen denken dan: Oh hij is chaggie, gezellig not! En dan gaan we vragen: Wat is er schat? Schat zegt: Niks…gewoon beetje moe. Vrouw denkt: Maar niet te moe om te eten maar wel te moe om te praten..mooi is dat! Uiteindelijk na veel gevraag is manlief boos geworden van het gezeik en de vrouwelijke afdeling van dit stel nog bozer omdat hij haar vragen gezeik noemde. Dus dat soort boeken NIET meer kopen. Op vakantie lees ik ook graag, wanneer niet eigenlijk. Ik kan lezen en tv kijken tegelijk. Handig dat multitasken al neemt mijn kwaliteit hierin met de jaren wel wat af. Huppeldepup tinten grijs staat nu op mijn verlanglijstje. Een mannelijke collega bekende met rode koontjes dat hij het boek had gelezen tijdens de zomervakantie. In de Oostenrijkse bergen zat dus ergens een mannetje met kraaloogjes en rode koontjes het boek van vrouwlief te lezen. Ik denk dat het boek de vakantie veel goeds heeft gedaan 😉 Volgens mij heb ik 1 ding met letters overgeslagen. De e-mail. Ik heb er tientallen per dag. Advertenties, leuke mails van vrienden en bekenden en mailtjes of ik mijn borsten wil vergroten. (degene die mij kennen weten dat dit totaal zó niet nodig is) Penisvergrotende mails zijn ook dagelijks aanwezig maar die verdwijnen linea recta brandstapel. Zouden er echt mannen zijn die er in trappen? Of misschien wel vrouwen die zo’n penisvergrotend pilletje door de warme hap van manlief prakken. Tipje! 😉 Vrijdag kreeg ik een mail die ik haat. Een echte haatmail zeg maar. De tandartspraktijk stuurt me 2x per jaar een mail met de tekst: Mevr. Blahdieblah het is weer tijd voor de halfjaarlijkse controle. Neemt u binnenkort kontakt met ons op voor het maken van een afspraak? En dan begint het….buikpijn…darmborrels en plusminus 10 wc bezoekjes. En dan heb ik nog niet eens gebeld voor een afspraak laat staan dat ik daadwerkelijk in die onuitstaanbare stoel lig. Ik hou van alle letters, diepzinnig, romantisch of spannend. Maar die spannende e-mail van de tandartspraktijk mag van mij direct de prullebak in. Misschien maar eens van die angst af zien te komen want ik ben tenslotte stoer. Maar soms even niet 😉

Wanneer ik s’morgens op sta om te gaan werken word de muziekhersencel in me wakker. Gelukkig niet tegelijkertijd met mij maar net enkele minuten later. ’s Morgens wakker worden met een deuntje in je hoofd is soms leuk maar niet als je elke minuut van de dag geconfronteerd wordt met deze nuk. Nuk klinkt misschien een beetje cru maar wanneer iemand boos op je is en je een standje of iets dergelijks wilt geven en je hoort tijdens het geblaat van de persoon tegenover je ‘hij was maar een clown maar nu is hij dóóód’ in je hoofd is dat niet altijd handig. Het enige rustige moment van de dag is voor het tandenpoetsen na het opstaan. Thank God! Je zou op de maat van de electrische tandenborstel ‘I want you to take your broom’ of weet ik veel wat voor de koffie horen. Nee, alstublieft niet. Eerst rustig wakker worden hoor. Muziek speelt een grote rol in mijn leven. Als ik zou moeten kiezen tussen geluid of beeld, tv of radio dus, ga ik voor radio. Kan me niet voorstellen muziekloos door het leven te moeten gaan. Wat dat betreft ben ik een echte muziekdoos. Heb ooit eens geprobeerd zelf muziek te maken en te zingen maar ik krijg het voor elkaar de tegels van de badkamermuur te lallen. Zeer onhandig en niet leuk voor manlief. Zelfs  Suus de poes smeekt me om te stoppen. Eerst dacht ik dat ze me aanmoedigde vooral door te gaan met zingen. Ze tikte mijn onderbeen met haar pootje aan en ik zag dat als ‘vooral doorgaan’ ala Barry Stevens. Toen de snor van Suus de poes sip naar beneden hing drong het tot me door. Ik ga niet de nieuwste Idol zijn, geen nieuw Hollands talentje in mij. Prut! Ik hou het bij de zingende hersencel in mijn bollige hoofd. Tijdens mijn werk schalt Radio 10 Gold door de werkplaats. Niet dat ik een Gouwe Ouwe liefhebber ben maar al die liedjes hebben herinneringen. Mijn moeder is een muziekliefhebster en ik vermoed dat ze tijdens het voeden “Bye Bye Love’ van de Everly Brothers zong want als ik dat liedje hoor ruik ik melk. Toen ik een klein Sandraatje was sliep ik regelmatig bij Opa en Oma Boskoop. Op maandag was het wasdag bij Oma en werd ik wakker met arbeidsvitaminen op de radio en de geur van wasmiddel hing in huis. Chanson d’amour brulde Oma door de keuken. Zinken emmer op het vuur voor de witte kookwas, boterhammetje met goedkoopste hagelslag al gesmeerd voor mij op de keukentafel. Mijn 1e single kocht ik voor een paar kwartjes in Wageningen. Showaddywaddy – Under the moon of love. Afgelopen week nog op de radio gehoord, ik kan de hele tekst meezingen. Net als Elvis, The Cats en Buddy Holly….bedankt hè Ma 😉 Ik heb de foto nog waarop ik dacht Jerney Kaagman (Earth and Fire) met Weekend na te kunnen doen. Helaas mis ik de slaapkamer-ogen van Jerney evenals het goddelijke ranke lijf in een blauw alu folietje. Samen met klasgenootjes, nichtjes en andere slachtoffers dacht ik Luv of The Dollydots te kopiëren. Niet doen Sandra! Maar ik hoorde de muziekhersencel in mijn hoofd fluisteren: Kom op meid, je kan het 😉 <–duivels slecht knipoogje. Mijn excuses aan iedereen die dit heeft moeten zien of ondergaan. Sorry! Mercurius was de naam van het buurthuis waar je als jonge griet ging dansen. What a way to surrender zongen we zachtjes. Net niet hoorbaar want de echte tekst verstond je toen nog niet. Als jongedame fluisterde op de camping een vakantieschatje Du bist alles van Peter Maffay in mijn tieneroor. Weke knietjes krijg je daar als jong meisje van. Dat het al een heel oud en vergaan liedje was deed er niet toe. Ik vond het schattig en zag zelfs dat smerige vlassige snorretje over het hoofd. Jammer dat er niet veel is blijven hangen over die jongen, weet niet eens zijn naam meer. Helemaal voor niks geweest dat Du bist alles gemompel in mijn toen nog fruitig oortje. Daar diende de liefde zich aan en daarmee na enkele jaren ook dochterlief 1. Dochterlief 1 was gek op dansen met Mama. Eternal flame – Bangles vond ze het leukst. Ik ook, maar niet 20x achter elkaar. Op het laatste wil je de single voor altijd in de fik steken en dan word de titel van het liedje toch wel erg letterlijk. Dochterlief 2 vond het niet zo bar spannend als ik met haar danste of zong. Ze wilde het liefste zelf dansen en zingen en dan met een voorkeur voor plastic klinkende liedjes. I’m a barbiegirlllll….in a barbie wuhuhurlt. Zoonlief hield het bij BloeDahbadiedabadah (Eiffel 65 – Blue) Hij is niet zo’n zinger, misschien stiekem wel maar dan heel zachtjes als er niemand thuis is. Of na teveel biertjes 🙂 Manlief is vaak het slachtoffer van mijn muziekcel. Dan wil hij een belangrijk verhaal gaan doen en zegt: San zus en zo dit en dat..en dan gebeurt het. Muziekhersencel takes over en ik hoor mezelf zeggen tijdens zijn betoog: Ken je dit liedje en blèhr 1 of ander voor hem vooroorlogs klinkend deuntje. Ik kan er niets aan doen. Ik onderdruk het met mijn hele biggetjesgewicht maar verlies altijd. Ik doe alsof ik hem hoor en knik braaf ja en schud nee op de juiste momenten en mijn hoofd vult zich borrelend met muziek. Zeer onhandig! San morgen ben ik later thuis hoor, wat gaan we zo eten. En mijn mond vult zich met woordjes en ik wil zeggen ‘Surinaamse Pom schat’ en hoor mezelf zingen ‘worstjes op m’n borstjes, bietjes op mijn knietjes’. Flauw! Grrr! Klotecel!  We eten een bordje pom en pakken onze spullen om te gaan sporten. We gaan wel met de auto natuurlijk, we moeten niet overdrijven met sporten. De autoradio plopt aan wanneer manlief de sleutel in het kontakt omdraait. Love in traffic – Satoshi Tomiie lip sync ik.Wanneer ik even naar links kijk zie manlief een knipoogje geven. Qua muziek zitten we  totaal niet op dezelfde lijn behalve met dit nummer. Lieffie deze mag ik wel mee zingen…toch? Ja toch? Niet? Prut!