Over een paar weekjes gaan m’n liefie en ik voor 2 weken naar Suriname toe. Ondanks ik al ingewijd ben in de Surinaamse bureaucratie hier nogmaals een staaltje Surinaamse geduldigheid. Afgelopen vrijdagmorgen gingen liefie en ik naar Amstelveen om een visum te krijgen, dit moest je voorheen aanvragen per post of zelf even langs het Surinaams Consulaat gaan. Voorheen downloade je een formulier, vulde het in, plakte je pasfoto bovenaan en stak €45 in een enveloppe samen met je paspoort. Nog al een tricky zaakje, want stel dat je paspoort foetsie raakt tijdens de verzending? Met een dag of 5 had je dan je paspoort met visum en een kwitantie retour. Nu moet je dus online een formulier invullen en verzenden en binnen 10 dagen in Amstelveen je visum komen ophalen. En dàt is dus een hele onderneming voor mij als Hollands Ongeduldje. Eenmaal aangekomen, om iets voor 09.00 uur, bleek dat wij niet de enigen waren die dachten:”Als we vroeg gaan zijn we lekker 1 van de eersten”. Er waren al zoveel mensen binnen! (de afd. visumaanvraag zit in de kelder van het Consulaat) Bij binnenkomst staat er een nummertjestrekapparaat en braaf trokken we ons nummertje. Uhm, 22 nummers voor ons :S Maar oke, we gingen zitten en keken om ons heen. Er stonden 2 pc’s om formulieren online in te vullen wat een beetje lastig bleek te zijn voor mensen die niet met een pc om kunnen gaan, of mensen die slecht kunnen zien. Er waren ook 3 loketten: 1 voor paspoort-aanvragen, een kassa en een loket voor visumaanvragen. Gelukkig was er iemand die ons een lager nummer gaf zodat we eerder aan de beurt zouden zijn. Hij had een nummertje gekregen van iemand die bij nader inzien maar weer huiswaarts ging (geen idee waarom) en was al bijna aan de beurt. Helaas bleek later zijn aanvraag online niet goed doorgekomen te zijn en moest hij het tot 3/4 keer toe opnieuw intikken op 1 van de 2 pc’s en stond hij er 1,5 uur later nog. Bijna aan de beurt kwam er iemand met een stapel paspoorten en aanvragen (reisburo die de visumaanvragen doet voor mensen die per reisburo boeken) dat de moed me in de schoenen zonk en nam nog maar eens een kauwgompje en kauwde mijn onrust weg. Twee gompies verder, en zo’n 55 min. verstreken was ons nummertje aan de beurt. Snel liep ik samen met Hubbie richting loket 3 waar je de aanvraag moest indienen. De dame niette de pasfoto’s aan de aanvragen vast gaf ons een nummertje met 691 erop en zei dat we weer konden gaan zitten. Oh oke…en wat nu? Een mevrouw die net voor ons was zei dat we moesten wachten totdat nummer 691 werd omgeroepen en we konden gaan betalen bij loket 2. Tweeënzeventig euro lichter na betaling aan loket 2 konden we 15 min. later, nadat weer nummer 691 werd omgeroepen, onze paspoorten met erin geplakt De Visumsticker bij loket 3 ophalen. Opgelucht liepen we zeker 1,5 uur later naar de auto, ik een beetje giechelig van het wachten. Ik word van het wachten de éne keer vreselijk chaggie, de andere keer irritant vervelend en dit keer moest ik toch lachen om de Surinaamse gang van zaken midden in Amstelveen met Nederlandse temperaturen. Hubbies opmerking maakte me helemaal aan het lachen:”Ze beginnen om 9 uur Nederlandse kantoortijd maar stoppen om 2 uur Surinaamse kantoortijd” 😉
Ploink…nummer 956…nummer 691
05 donderdag okt 2006
Posted in Krabbels
Het is een tijdje stil geweest rondom Chanoa.nl maar dat komt omdat we zo druk waren met 1001 dingen dat ik me de tijd niet gunde wat onzin te tikken. Maar dat wil niet zeggen dat er geen aparte-rare-gekke dingen gebeurden…integendeel…lees maar 😉 Afgelopen weekend was het slotfeest van strandtent Republiek Bloemendaal en we besloten weken geleden al dat we erbij zouden zijn. Hoe en wat was nog niet besproken maar al goot het pijpestelen we zúllen gaan! Zo reden we zaterdagmiddag na het ‘verplichte weekendboodschappen doen’ richting Bloemendaal. Kofferbak volgegooid met: 2 slaapzakken, 1 luchtbed, 2 kussen, handdoeken, washandjes, toiletspullen, kleding, de bekende ‘ik moet nodig poepen camping-toiletrol’ enz. enz. de enige echte Bristol-tent van €50 waar ook nog es 45% korting op zat. Eenmaal aangekomen en een gevecht met het opzetten van de Bristol-tent (een tent opzetten is een geweldig relatie test trouwens) waren we er klaar voor. Kom maar op met die party! Het was niet een leuke party, niet een gezellig party maar een superleukegezellige G e w e l d i g e party! Hubbie en ik hebben urenlang gedanst. Jaja, giet wat biertjes in Hubbie en het gaat dansen hoor 😉 Zo tegen half 2 in de nacht waggelden Hubbie (van het bier) en ik (zere voetjes) richting Bristol-tent en kropen erin. Na geworstel met slaapzak sliep Hubbie al snel, maar ik had het koudddddd…brr.. Van de kou moest ik plassen en zocht naar m’n schoenen maar kwam Hubbies schoenen het eerste tegen tijdens mn graai aktie…trok ze aan en bibberde richting camping-wc’s. Opgelucht toog ik richting Bristol-tent en zag er 2 voeten uitsteken :S Als er nu voorbijgangers langs zouden komen zouden ze denken: Huh…een man van 2,20 meter in dat mini-tentje? Ik knielde en probeerde Hubbie via zn voeten weer richting hoofdeind te duwen maar het alcohol in zijn bloed werkte niet mee en hij bleef liggen waar hij lag…verschoof geen milimeter. Omdat hij overdwars op het luchtbed lag kon ik er niet meer naast liggen en ging in de auto liggen. Gelukkig was ooit een keer de reservesleutel van de auto in mijn make-uptasje beland (vraag me niet hoe) maar daarmee kon ik de auto openmaken anders had ik nog een graai aktie moeten uitvoeren maar dan op zoek naar de autosleutels in Hubbies broekzak. Eenmaal in de auto besefte ik: shit…slaapzak vergeten :@ Hup…weer richting Bristol-tent en mijn slaapzak uit de tent gerukt en met slaapzak op de achterbank van de auto gekropen. Wel verdozie nu was ik mijn kussen vergeten en pakte uit de kofferbak toen maar de Hoogvliet-boodschappentas en rolde die op. Zo moet het maar ff hoor. Ik keek per ongeluk links en zag de 2 voeten van Hubbie nog uit de tent steken…ach gut…strakjes wordt hij wakker omdat hij ijskoude voeten kreeg (vast onmogelijk gezien zijn alcoholpercentage in het bloed op dat moment) Ik kon het niet over mijn hart krijgen en liep richting tent…friemelde de tentluifel om zijn voeten en ging voor de zoveelste keer die nacht richting auto…kroop op de achterbank en viel in een diepe kreukelslaap. Halverwege de nacht moest Hubbie plassen en zocht zijn schoenen. Uhm…waar zijn mijn schoenen? Ennuh…waar is schatje gebleven? :S Op trippelteentjes liep hij richting camping-urinoirs en zag onderweg dat schatje op de achterbank in kreukelhouding lag te slapen. Ik vraag me af wat hij toen bij zichzelf dacht. Waarschijnlijk bar weinig want zijn hersenen werken wat minder snel ’s nachts. Trippeltenend (is dit een woord?) ging hij weer richting Bristol-tent om fris en fruitig (oke oke…op een klein katertje na die meestal te verhelpen is met een kaascroissant en een broodje smeerworst) te ontwaken. Ik werd wakker met een pijnlijke linkerborst want ik had ermee op de achterbankgordel gelegen. Hubbies collega had ons uitgenodigd voor een heerlijk zondagmorgenontbijt en een boswandeling maar bleek om half 1 nog in bed te liggen. Lekker ontbijtje Remco (not) 😉
Hubbie kocht 2 draaitafels, Hubbie was happy als een klein kind…totdat 1 van de draaitafels hobbelde als een dronken tor. Nu bleek dat dit al vanaf dag 1 zo was maar we hadden nooit van de zijkant op de draaitafel gekeken en gezien dat het geval verschrikkelijk krom bleek te zijn. Flut! Ok, geen nood aan de man…garantie…toch? Na heen en weer gebeld, gegoogled bleek dat de draaitafel in zijn geheel opgestuurd moest worden naar Leiden want het zit zo: Panasonic maakt de Technicsjes…E-Care ‘repareert’ de boel als het kaduuk is. Voor zo’n €11 verzend je de draaitafel naar Leiden en dan ontvang je een brief dat de draaitafel is aangekomen en gerepareerd wordt. Nu zou je kunnen denken dat je na een maand toch wel wat hoort van je zuinig opgespaarde plaatjesdraaiding maar nope…nada… Dus dan ga je bellen, krijg je na ‘toets 1 voor zakelijk toets 2 voor particulier toets 3 voor blah die blah’. Dan wacht je, en wacht je en … juist! Verbinding verbroken :@ En weer bel je ‘toets 1 voor toets 2 …. Argh! Als je dan eindelijk de juiste persoon te pakken heb gekregen, tenminste dat zou je denken als je iemand van de afd. klantenservice aan de lijn krijgt, dan krijg je te horen dat er het 1 en ander in het binnenwerk kapot is en de reparatie wat langer duurt. Je probeert nog uit te leggen dat alleen de stalen plaat die rond draait krom is het het enige dat gebeuren moet is: plaat eraf-nieuwe plaat erop-in doos-verzenden. Het klantenservicedametje weet het verder ook niet en adviseert nog een weekje af te wachten. Er verstrijken 2 weken en dan besluit je nog maar eens te bellen ‘toets 1 voor toets 2 … En ja hoor dezelfde mevrouw aan de telefoon vertelt me nu dat de administratie een rommeltje is maar alles zo snel mogelijk word afgehandeld en de draaitafel binnenkort bezorgd wordt. We wachten en wachten, bellen nog maar eens en nog maar een keer voor de verandering. Ik zal het niet helemaal in detail vertellen maar dit is een opsomming van wat we te horen kregen wanneer we keer op keer belden met de vraag wanneer de draaitafel klaar was: administratie een rommeltje, reparatie moet nog gedaan worden, binnenwerk stuk, geen aankoopbon bij de draaitafel dus we moeten €99 betalen voor een nieuwe plaat, fax van de bon niet aangekomen, fax van de bon bij verkeerde persoon en weggegooid, fax van aankoopbon wel aangekomen bij juiste persoon maar verkeerde bakje, reparatieafdeling zegt dat het geen garantie is i.v.m. geen aankoopbon bij klacht geleverd, klaar voor verzending maar is vertraagd, verzendklaar gemaakt en word met 2 dagen verzonden. En ja hoor …daar is de draaitafel eindelijk! Na ruim 10 weken en wel 80duizend telefoontjes en tig faxjes heeft Hubbie zijn geliefde schatje weer terug en kan hij weer fijn de buurman-van-4hoog opfokken. Van mij krijgt E-Care geen koude douche (Tros Radar) maar mep met die douche op hun knar want E-Care Leiden kan voor mij de pot op met een scherpe rand.
Ik vraag me af waar het heen gaat met de wereld van tegenwoordig. Denk je rustig je mail te kunnen lezen met een lekker stream-muziekje van Radio 538 hoor je opeens Ruud de Wild James Last promoten :S ‘Gekocht voor €3,99 bij de Texaco’ was zijn ‘excuus’ maar zijn radio-collega zei snugger ‘als je alles moet kopen omdat het maar €3,99 kost’ (:P) en dr werd om Ruud’s stiekume liefde voor James Last gegiecheld. Soms kijk ik via het webbeheer van Chanoa.nl naar de zoekopdrachtjes van de bezoekers van deze site. En écht…sommige mensen zijn vreemd! Op nummer 1 staat STOEIPOESJES…en dan ga ik me toch afvragen wat voor type mensen deze website aanspreekt. Misschien nog vreemder STAAND PLASSEN…wat moet ik van deze personen denken he 😉 En dan een goede nummer 3 TAMPON DOORSPOELEN …uhm…tjah…misschien moet ik mijn artikelen kritisch bekijken voor ik ze definitief op het web zet. Maarja…ik ben ik…en net als de bezoekers van deze website misschien een beetje vreemd maar wel …… 😛 (ego-trut dat ik d’r ben 😉 )
Even de piepers afgieten, plasje plegen, hans worst uitlaten, klateren…en ga zo maar door. Er zijn wel 100 uitdrukkingen voor het legen van je blaas, iedereen heeft wel zo zijn eigen kreet als hij of zij richting kamer 100 loopt (weer zo’n gekke benaming voor het kleinste kamertje van het huis) Vrouwen die lopen vele malen meer per dag naar het toilet als het mannelijk geslacht, eigenlijk nooit over nagedacht waarom dat is :S Maar laten we het hebben over dat ding waar mannen hun blaasinhoud mee legen. Ze geven het de gekste namen. Keesje, Henk, grote vriend, mijn ex noemde het geval Harry Nak (van de DikVoorMekaarShow) en riep dan lachend:’Harry Nak heeft een antenne op zijn zak’. Ik heb nooit de fun ervan ingezien, dat kan misschien aan mij liggen omdat ik vrouw ben en snappen de mannen onder elkaar het geintje wel? Nog vreemder is ‘Mister Big’ want je gaat gelijk denken aan een gigantisch brede bodybuilder en dat heeft totaal geen overeenkomst met een piemel denk ik zo. Jantje vind ik nogal schattig klinken, iets van:’ach gossi, het dingetje’. In romannetjes wordt er altijd geschreven dat hij zijn ‘sabel’…dat klinkt wel heel stoer toch? Wat een teleurstelling als de sabel meer een aardappelschilmesje blijkt te zijn. Speer! Nog zo’n benaming…een prikding…daar kan ik nog enigzins een voorstelling bij maken. Het blijkt dus dat de man een echt goede reden heeft voor het naamgeven. Ze willen 99% van de beslissingen niet aan een vreemde overlaten 😉 Flauw hè?
Piepppkraak…heel zachtjes doet ze de voordeur op een kiertje. Ze steekt het puntje van haar neus naar buiten en kijkt voorzichtig door het kiertje of er niemand haar staat op de wachten. Het kiertje maakt ze wat centimeters breder zodat ze haar gezichtsveld vergroot en iets beter de straat af kan turen. *zucht* Nee, eindelijk hebben ze haar met rust gelaten. Ze trekt haar jas aan, trekt de voordeur zover verder open, kijkt nog eens schichtig om zich heen en loopt met snelle pas naar haar auto die pal voor haar huis staat. Ze stapt met turbosnelheid in haar ‘manager-formaat’ auto… doet snel de deuren op het slot en met haar hoofd naar beneden gebogen (je weet nooit of er toch iemand in de struiken verstopt zit met een joekel-turbo-lens-camera) start ze de auto. Eenmaal aangekomen op het werk moet ze rennen om zonder kleerscheuren binnen te komen. Overal staat de pers die een glimpje van haar op willen vangen. Al hijgend loopt ze eerst naar het damestoilet om haar uiterlijk een beetje te fatsoeneren en ze kijkt zichzelf in de spiegel aan. Met een rukje trekt ze haar blouse recht, haalt een hand door haar warrige haar pakt haar attaché-koffer en loopt de toiletruimte uit. Klikklakklikklak doen haar hakken op de natuurstenen vloer en ze ziet de grote deuren dichterbij komen. Ze doet 1 van de zware deuren open, loopt naar haar plek en gaat zitten. Na wat sprekers is het haar beurt om haar zegje te doen namens het Nederlandse volk die kozen voor de VVD. Ze staat op…loopt richting microfoon…haalt adem en zegt … (stilte, geen woord) Mensen die in de regering belanden en streken uithalen zoals Ayaan Hirsi Ali zouden eigenlijk een soort knopje op hun buik moeten hebben waardoor de woorden de ze zeggen niet meer hoorbaar zouden zijn. Want de woorden die ze zeggen zijn nutteloos. Het heeft namelijk geen zin dingen te zeggen als je je niet eerlijk en oprecht opstelt. Nog erger is het als je gekozen bent als ‘stem’ voor het Nederlandse volk. Helaas is Ayaan Hirsi Ali niet de enige in deze regering die niet handelt zoals het eigenlijk zou moeten. Zolang dit soort mensen op de stoelen komen te zitten die voor mij moeten ‘spreken’ vraag ik mij af of het kiessysteem in Nederland wel het juiste is. Aangezien de Nederlandse regering een fruitmand is met veel appels die hier en daar een rot plekje vertonen kiest mijn vinger ervoor geen knopje van de verkiezingscomputer in te drukken. I.p.v. dat wijst het berispend: Foei!
Ik vreet mijn nieren…ik baal vreselijk. Niet van de regen, niet van mijn maandelijks opspelende hormonen die me soms fix chaggie kunnen maken, maar het stoort me mateloos voor het respectloze gedrag wat sommigen tegenwoordig kunnen hebben. Afgelopen zaterdag waren we per trein naar Amsterdam gegaan om Koninginnendag te vieren en op de terugweg gebeurde het. Toen we in de trein stapten en een plaats opzochten hadden we eigenlijk al op moeten staan maar in de 1e instantie dacht ik met mijn wazige bolletje dat het wel mee zou vallen. Er zat een groepje van zo’n 8 opgeschoten etters van een jaar of 17-18 schat ik die zo verdomd irritant bezig waren dat ik me moest inhouden ze niet een pak voor hun puberale konten te geven. In de treincoupe hing een misselijkmakende wietlucht. En nu boeit het me niet echt dat ze blowen maar niet in een treincoupe vol passagiers. Ik, die al niet tegen 1 walmpje wietlucht kan omdat ik dan gekleurde ballen ga hallicuneren, zou van Amsterdam tot Utrecht met deze 1eklas a-socialen opgescheept zitten. De eerst 5 minuten was het alleen biertjes drinken en blowen. Na een minuut of 10 was de eerste vuilnisbak van de stoel getrapt gevolgd door de rest behalve de 2 die aan onze 2 stoelen vast zaten. Waarschijnlijk keek ik zo lelijk dat ze niet echt in onze buurt durfden te komen. Al snel begaven de stoelen het waar ze op zaten en hingen ze zo’n beetje over de stoelleuningen al bierdrinkend en luid schreeuwend. Ik probeerde de boel een beetje te negeren maar hoorde in mijn linkeroor Hubbie snuiven…Niet alleen ik stoorde me dus aan de etterbakken, Hubbie dus ook. “Ik zou ze zo graag een pak op hun sodemieter wilen geven” briestte hij. Duimend dat hij niet op zou staan om de etterbakken aan te spreken op hun belachelijke gedrag en ik zou moeten aanschouwen hoe ze de neusbrug van Hubbielief zouden verbouwen babbelde ik 1001 onzin-dingen. Arme lieverd van me… nu zat hij niet alleen met 8 klierekoppen opgescheept maar ook nog met een babbelziek vrouwtje 😉 Al snel duimde Hubbie ook, bad in stilte: verlos mij van de 8…keek naar rechts in mijn engelenblauwe ogen ( blegh eigendunk hè van mij :p) uhm 9 lastpakken en laat de trein snel..sneller..met turbosnelheid CS Utrecht binnenrijden. Ik dacht er nog aan om met de digi-cam die we in de tas hadden zitten foto’s te schieten van de klojo’s maar had geen zin in een confrontatie met ze. Juist door dit soort lui die maar denken dat de wereld van hen is, is het OV in Nederland zo duur. Juist door dit soort lui rijden er laat op de avonden zo bar weinig treinen omdat er geen personeel is krotenkokers zoals deze lui in de gaten te houden. Eigenlijk is het te belachelijk voor woorden nietwaar…20,20Euro voor een treinritje tussen blowende zuipende a-socialen en dan ruim voor middernacht terug te moeten omdat er anders geen treinen meer rijden. En dan wilt de regering dat wij Nederlanders wat vaker het OV moeten nemen zodat er minder file’s zijn. Best begrijpelijk maar pak eerst het OV zodanig aan dat het weer aantrekkelijk wordt hiervan gebruik te maken. Tot die tijd zit ik opgescheept met 1e klas klojo’s in een 2eklas treincoupe …




Ai…mijn hoofd bonkt…nee ik heb niet te diep in het glaasje gekeken, ook heb ik geen griepje onder de leden (ff afkloppen) maar dat zorgstelsel geeft me een bonkende hoofdpijn. Het kabinet had beloofd dat niemand er op achteruit zou gaan toen ze met woeste plannen kwamen over het nieuwe zorgstelsel. Niemand zou in koopkracht achteruit gaan…nee dit was hèt hoor…het zorgprobleem zou stukken minder zorgelijk worden. Toen we in het najaar op