Na het starten van het barrel, het achteruit duwen en de tank tot aan de nok volgooien gingen we éindelijk richting Franse Zuidkust. We hielden op een papiertje het aantal gereden kilometers bij zodat we niet weer zonder brandstof zouden komen te staan, want een gewaarschuwd mens..een ezel stoot zich niet…en meer van dat soort oud Hollandse spreuken. We hadden nog geen plaats geprikt waar we zouden verblijven, we gingen dan ook op de bonnefooi want dat is extra camperen toch? Omdat we totaal uitgeput waren en vooral hongerig van het hele gedoe rondom ANWB en mopperende Fransoosjes gingen we al rijdend richting de kust op zoek naar iets eetbaars. De voorraad in de koelkast had onze magen niet gehaald, die waren in een vuilniszak beland. Na 200 km. was het weer tijd om af te tanken (uiteindelijk bleek de meter niet stuk maar zakte gewoon zoals bij vele LT’s niet verder dan een kwart) en zochten uit pure noodzaak iets om elkaar te voederen bij 1 van de vele benzinepompen die we tegenkwamen én bezochten. Nu is het zo dat ik een voorliefde heb voor benzinestations. Ik vind het in het buitenland een dorp op zich omdat je er van alles hebt. En gezellig! Overal zitten mensen te eten, liggen er mensen een tukkie te doen naast de auto in een slaapzak en spelen er kinderen in de bijgelegen speeltuinen. We zoefden de schuifdeur open, pakten de stoeltjes en gingen heerlijk eten van het gekochte spul. Nu is veel koffie op tankstations puur slootwater om te drinken maar als je 12 uur hebt staan wachten op de ANWB, die tenslotte je camper liet mollen door Franse slepers, is juist die koffie een Goddelijk vocht. Eenmaal klaar met eten en drinken viel het me op dat Hubje niet zo fris meer rook en ook ik zag eruit alsof er een trein over me heen gedenderd was. Gelukkig zijn er op het tankstation ook speciale douches voor vrachtwagenchauffeurs en ik vroeg of we er gebruik van mochten maken. Gewapend met shampoos, douchegelletjes en handdoeken gingen we de doucheruimtes in. Ielg! Beestjes..haar hier…haar daar…en div. kwakjes op de grond van onherkenbare substantie. ‘Niet naar kijken schat’ zei manlief en zette de kraan aan en gaf me de douchegel. Gut dat hij me als 1e liet gaan was geen goed teken. Was het zo erg met mijn oksels gesteld? Al snel roken Hubje en ik weer fris en fruitig en besloten op het terrein te blijven slapen. Wat hoor ik…huh…shit is het al 4 uur in de morgen? We hadden besloten tegelijk met vertrekkende vrachtwagenchauffeurs het terrein te verlaten maar hadden hier nu toch wel een beetje spijt van. Nog ff omdraaien dan maar? Een uurtje later hadden we energie genoeg om de boel weer in rijrichting te duwen. (versnellingsbak kapot..vergeten?) Hubje zat achter het stuur en ik duwde met mijn gedouchte lichaam tegen een met muggenlijken besmeurde bus naar achter. Die vervolgens weer terugrolde vanwege de helling waar we op stonden. De hele nacht had er een ambulance met 2 broeders achter ons gestaan en die lieten de hoogbejaarde man die ze vervoerden voor enkele secondes alleen en gaven de VW een zetje. Even starten (ja weer in 1x wat een geweldige bus hebben we toch) en snel richting oprit van de route-soleil. Met piepende remmen stopte manlief de bus net voor de oprit en keek me aan. ‘Me slippers’ stamelde hij. @(#&#^%#$!!! Achteruit rijden ging niet (bak kapottttt, toch niet zo’n geweldige bus :P) dus dan maar het hele stuk lopen. Verhip waar stonden we? Waar is die ambulance, waar is die knalgroene vrachtwagen waar we naast stonden? En ja hoor, op een verlaten parkeerplaats stonden gebroederlijk 2 blauwe slippers naast elkaar te wachten op de eigenaar. En daar gingen we weer..prutteldepruttel…op naar de kust. ‘Zoek maar naar een camping die niet hoog in de bergen ligt want anders moeten we over een bergpas en dat zie ik met deze manke bus niet zitten’ zei manlief. Ik pikte de meest gunstig gelegen camping uit de vele die het ASCI boekje ons liet zien en zei trots dat ik het goed geregeld had. Geen bergpasjes maar mooie brede vlakke wegen volgens de kaart. Hhahaa..nee dus! Snel werd duidelijk dat ik een camping had gekozen die net achter een bergketen lag. Was dat bruine op de kaart dan berglandschap? Ja Sannie..dat zijn bergen :@ Niet naar rechts kijken daar is de afgrond. Niet naar links kijken daar sjeezen dolle Fransoosjes de berg af. Nietttttt naar rechts kijkennnn! Het zweet brak me uit, mijn oren gingen piepen en uit voorzorg tegen paranoia aanvallen deed ik mijn ogen maar dicht en zei geen woord. Ik en niets zeggen is een uitzonderlijk geval. Ik heb altijd wel wat te zeggen en als ik het niets te melden heb gaat mijn mond nog sneller als mijn hoofd denken kan. Langs de wegen stonden borden met allerei tekens van ‘gevaarlijk!’ en ‘pas op!’ en dat werkt niet echt kalmerend kan ik je zeggen. En ja eindelijk na bergpasjes, luid toeterende auto’s achter ons want we gingen niet zo hard omhoog en boze Fransoosjes bereikten we na een rotonde of 14 de camping. Een leuke mooie plek aan de Cote ‘d Azure met een mooie haven waar we zelf een plaatsje mochten zoeken voor onze grote grijze knoupêrt. (is Frans voor knoepert=groot) Bus op zijn plek duwen (geeennn achteruitttt) luifel uit lijntje spannen stoeltjes uitvouwen en…v a k a n t i e! 

ps: natuurlijk was dit pas het begin van onze trip want natuurlijk hebben we tijdens deze vakantie veel meer meegemaakt dan allemaal te beschrijven is. Dit was alleen maar de heenweg, en we moesten ook nog eens terug. Toen we eenmaal aan onze 1e bagêts zaten kregen we een bericht dat het niet goed ging met Oma en dan zit je continu te denken..naar huis of blijven? Oma heeft het nog een maand of 2 vol gehouden en is vredig ingeslapen. Onze grote grijze joekel heeft een opknapbeurt gekregen en hebben we overgedragen aan een leuk jong stel die van plan is vele avonturen te gaan beleven. Dag Oma, dag geweldige Bus…