Tags
camping, douchen, eendjes, examenfeest, facebookprofiel, frankrijk, internet, jif, keukenkastje, lasagne, tandenpoetsen, whatsapp, ziekenhuis
Het is bijna 2 jaar geleden dat ik voor het laatst een artikel plaatste op Chanoa.nl. Dat is een bijkomstigheid van de vele sociale netwerken die er tegenwoordig zijn. Enkele jaren geleden was het nog geen gewoonte dat je elke scheet op internet plaatste. Het kon niemand iets schelen wie wanneer wat uitspookte. Als je nu een dag of wat niets plaats op je facebookprofiel vergeet men wie je bent, wat je doet of juist niet doet. Sociale contacten gebeuren merendeels digitaal of per telefoon. Zo ontving ik gisteren per whatsapp een berichtje van mijn oudste dochter. Mam, kunnen jij en Vanity donderdag om 8.45 – 9.00 uur bij mij zijn? Dat ging járen geleden anders…
Mamaaaaaaaaa! Mama! Kwekkwek hamham? Dat betekende (en dat weet alleen een moeder) eendjes eten? Onze gewoonte was dat wanneer we ’s avonds na het eten, voor het douchen tandenpoetsen en naar bed, nog even een rondje buiten gingen lopen. We namen dan het brood wat van die dag over was gebleven mee om de eendjes te voeren. Mama, kwekkwek hamham dus. Dat jullie het weten 😉
Mamaaaaaa! Mama! Ik jou heppellen! En heppellen betekende (en dat weet alleen een moeder) Ik wil jou helpen! En dat helpen is dan, dat wanneer je oma belt en je druk bent met oma zover te krijgen dat ze het gesprek afbreekt en neerhangt, je de jif uit het keukenkastje pakt (ja ik weet er moeten slotjes op die keukenkastje maar dat was toen nog geen keiharde eis om een geslaagde moeder te zijn) en dat over de keukenvloer uit te smeren. Enig idee hoelang het duurt om die troep van je keukenvloer te krijgen zonder een witte waas achter te laten? Mama, ik jou heppellen dus. Dat jullie het weten 😉
Mamaaa! Mama! Waar is mijn baby? Toen mijn oudste een zusje kreeg was ze superblij. Zo blij dat ze boos naar mij toe kwam om te vragen waar haar baby was toen haar jongere zusje opgenomen werd in het ziekenhuis. Eenmaal thuis sloeg ze beschermend haar armpjes om haar baby. Heel stevig! Mama, waar is mijn baby dus. Dat jullie het …juist…weten 😉
Mamaa! Mam! Kijk eens, Mickey doet ’t niet meer. Mickey was de parkiet van mijn oudste. Gekregen van de buuf die zo nu en dan parkietenpuppies had. Heel leuk natuurlijk maar zo had ze van de 1 op andere dag een parkiet. Het was haar maatje voor niet al te lange tijd. Mickey lustte volgens haar alles, ook taaipopjes. Helaas kon Mickey de taaitaai niet verteren en liet het leven. Hij liet het leven om te worden begraven in een lege lasagne-doos. Door die aktie kunnen we nooit meer lasagne maken zonder even aan Mickey te denken. Mama, kijk Mickey doet ’t niet meer. Dat jullie het….precies 😉
Ma! Mam! Wil je mijn haar blauw verven? Wat! Blauw? Jive Jones (artiest) had maar eens bedacht dat blauw haar en knalblauwe nagellak hip was. De blauwe haarverf was niet aan te slepen. Zo had je een donkerblonde dochter, zo was de dochter blauwharig. Twee dagen erna vaalblauw en na een week donkerblond met een blauwige waas. En hoorde je na een week weer Ma! Wil je mijn haar blauw verven? Ik hoef het zinnetje niet meer te tikken toch? Dat…;)
Zo kan ik nog wel tientallen dingen opnoemen. Ma! Maaa! Ik wil gestreepte sokken tot aan mijn knieën. Ma! Ik wil ook een telefoon net als die andere kinderen uit mijn klas. Ma! Ik wil graag een een witte jurk aan op het examenfeest! Ma! Ik heb een vriendje! Ma! Mag ik bij Peter slapen? Zo’n jaar geleden hoorde ik een Ma! die aankomende week gebeuren gaat. Ma! Ik ga trouwen!
Vreemd dat juist vandaag ik mijn oude blog weer een nieuw leven inblaas en dat dit het 1e onderwerp is. Al tikkende komen de herinneringen boven waar ik zo nu en dan aan denk. Ze komen spontaan in me naar boven wanneer ik bijvoorbeeld boodschappen doe en een ander kindje Ma! hoor roepen. Vorig jaar stonden we in Frankrijk op de camping en het kindje in de tent aan de overzijde riep Ma! Zonder na te denken riep ik Ja? Ik stond waarschijnlijk nog op de automatische mammiemodus.
Ik draag dit blogje op aan mijn oudste dochter. Omdat zij donderdag de bruid is en zij mij voor ’t eerst in mijn leven Mama heeft genoemd. Mamaa! Mamaa! Kwekkwek hamham? Dat klinkt toch heel bijzonder? Dat weet alleen een moeder. Dat jullie het weten 😉
